अर्थात, ते भोग भोगत असतानाही त्यात लिप्त होत नाही, मनानं अडकत नाही.
मनाला भावत असलेल्या एखाद्या देवाच्या सगुण रूपात हा ‘तू’ शोधण्याचा प्रयत्न सुरू असतो.
पद अगदी लहानसं म्हणजे ४९ ओव्यांचं आहे, पण त्यावर वर्षभर लिहिता येईल इतकं ते अर्थगर्भ आहे.
मनाला जे पटतं, ते दुसऱ्याला पटवण्यासाठी बिचारी बुद्धी राबवली जाते!
देहभावामुळेच आपण स्वत:ला कर्ता मानतो. अर्थात कर्तेपणाचा अहंकार बाळगतो.
उत्तम भक्ताची लक्षणं सांगणाऱ्या अनेक ओव्यांना स्पर्श न करता आता आपण पुढे जात आहोत.
अशाश्वतातून शाश्वत सुख मिळविण्याची आपली धडपड असते आणि अशाश्वत हे अशाश्वत आहे, याचं स्मरणही अधेमधे असतं.
उत्तम आणि मध्यम भक्तांची लक्षणं सांगून झाल्यावर कवि नारायण आता प्राकृत म्हणजे सामान्य भक्तांची लक्षणं सांगू लागतो.
साक्षात्कारी सत्पुरुषाची स्थिती मात्र तशीच असेल, असं नाही.
देवघरात दिवा लावून जी प्रार्थना केली जाते ती आपण अनेकांनी अनेकवेळा लहानपणापासून ऐकली आहेच.
येशूची भक्ती करायची असेल, तर त्याच्या कारुण्याचा आणि दिव्यत्वाचा वसा स्वीकारावाच लागतो,
आमच्या देहातील आत्मतत्त्वाचा अनुभव परका म्हणजे दुसरा कोणीही देऊ शकत नाही.
