दररोज ‘नऊ चाळीसची लोकल’ पकडून सरकारी नोकरीसाठी जाणाऱ्या एका महिलेला लोकलमध्ये एक सहप्रवासिनी भेटते.
‘प्रवास नुसता आनंद देत नाही, किती गोष्टी दाखवत, शिकवत राहतो. दृश्य जगाच्या मागचं फसवं जग, वरवर आलबेल दिसणाऱ्या चित्रातली विसंगती…
‘सुटसुटीत संसार’ ही अंधश्रद्धा आहे आणि आवराआवरी क्षणिक असली तरी पसारा चिरंतन आहे, याचा साक्षात्कार सर्वानाच होतो तो दिवाळी जवळ…
खरेदीचा सोस (विशेषत: स्त्रियांना) उपजतच असतो, असं मानलं जातं. त्यातून ती सोन्याची खरेदी असेल आणि ती लग्नासाठीची असेल तर मग…
अनेकदा ‘ना. शा.’ला धाब्यावर बसवूनच मोठे व्यापार, सौदे होतात; पण उलटं होत नाही.
देवाची भक्ती, श्रद्धा हा लोकांच्या जिव्हाळ्याचा विषय. पण एकाच्या भक्तीच्या आग्रही हट्टापायी दुसऱ्याला त्रास होऊ लागला किंवा ‘आमची भक्ती श्रेष्ठ…
अरुणाला पडलेला प्रश्न गंभीरच होता. नवरा उत्तम कमावत असलेल्या, सुखवस्तू स्त्रीला आपली स्वत:ची काही ओळख कमवावीशी वाटू शकते की नाही?
कुणाची तरी, नाही तर कशाची तरी वाट बघत घरी थांबणं, घर सांभाळणं, हा चिरंतन ‘गृहिणीउद्योग’ त्या चौघी-पाची जणींच्या मागे लागलेला
विनोद कळल्याशिवाय हसायचं कसं हे कळत नसल्याने त्यांनी तिथून काढता पाय घेतला.
मराठी लग्नांमध्ये रडारड, उगाच सेंटी होणं हे जे चालतं ते इथं कोणालाही चालणार नव्हतं.
सिनेमॅटिक लिबर्टी (म्हणजे जे काही असेल ते) म्हणून कल्याणच्या सुभेदाराच्या सुनेच्या ब्यूटिशियनचं एक खास पात्र निर्माण केलं होतं.
ममाला चिंता वाटू लागली आणि तिने ‘व्वा’ हेल्पलाइनचा फोन फिरवला..
