Page 29 of बालमैफल

दरवर्षी या दिवशी मज्जा असते ती प्रत्येक वर्गाची. हा दिवस माझ्यासाठी नसतोच जणू काही.

कोकिळा आपलं अंडं दुसऱ्या पक्ष्याच्या घरटय़ात घालते, असं तुम्ही ऐकलं असेल.

जसा तो म्हातारा झाला तसं त्याने पोहणं सोडून दिलं आणि दगडांवरच बसायला लागला.

वर्ग बदलला. तुकडी बदलली. शिकवणारे शिक्षक नवीन होते.

सुट्टी संपली तशी आमची कार्टून मंडळी गावाहून परत आली.

दिलेल्या सूचक माहितीवरून वर्तुळातील अक्षरसमूहाने शेवट होणारे शब्द आज तुम्हाला ओळखायचे आहेत.

‘‘मग नं त्या बुवांनी हवेतून हात फिरवला आणि अथर्वच्या बाबांना सोन्याचं घडय़ाळ दिलं.’’

परिस्थिती पाहून वर्तन करणे, हा या म्हणीचा अर्थ तंतोतंत पालन करतो कोण?

मलाही खूप सारे छंद आहेत. पण फावल्या वेळेत मला ऊर्जा देणारा माझा छंद म्हणजे चित्रकला.

वेगवेगळ्या उंचीची चार मुले काही वस्तू आणायला एका दुकानात गेली. प्रत्येकाने एकच वस्तू विकत घेतली.

अरे अर्जुन, कर ना पटकन लेव्हल पार,  गेम आज कम्प्लीट करायचाच आहे आपल्याला.’’

दोन आठवडय़ांपूर्वी म्हणजे ‘कार्टूनगाथा’च्या मागील लेखात इमोजी-स्माईलीचा सराव दिला होता.