अलीकडच्या काळात मॉर्निग वॉकचे प्रमाण नुसते वाढलेच नाही तर ते उच्च राहणीमानाचे द्योतकही झाले आहे. सेवानिवृत्तीनंतर मीही मॉर्निग वॉकला जाऊ लागले. नाना प्रकारची माणसे येथे भेटतात. काही लोक मॉर्निग वॉकला जायचे म्हणजे पूर्वतयारीच खूप करतात. स्पेशल ड्रेस, स्पेशल बूट सारे खरेदी करतात, पण त्यांचे हे चालणे तेरडय़ाचा रंग तीन दिवस असते त्याप्रमाणे फारच अल्पकाळ टिकते. हे लोक आरंभशूर असतात. वॉकसाठी जाणारा एखादा कुणी स्कूटरवरून जातो आणि तिकडे चालतो असे म्हणतो. आता हेच बघा ना, आमचे कुलकर्णी काका बरेच वर्षे मधुमेहाचे पेशंट. डॉक्टरांनी चाला म्हटल्याबरोबर सकाळ-संध्याकाळ इतके चालू लागले की, प्रमाणाबाहेर चालल्यामुळे त्यांना कायमचे गुडघ्याचे दुखणे लागले. आमच्या जवळच राहणाऱ्या एक बाई बागेतल्या मांजरासाठी न चुकता दूध, मांजराचे खाणे घेऊन येतात, त्यामुळे मांजर तर त्यांची वाट बघतेच, पण त्यामुळे मॉर्निग वॉकला येणाऱ्या कुत्र्यांचे प्रमाणही वाढले आहे, कारण कुत्र्याचा डोळा मांजरांवर असतो. गंमत म्हणजे सगळ्यांबरोबर मांजरही फेऱ्या मारत असते. हल्ली मोबाइलमुळे चालतानाही संगीत ऐकणे सोपे झाले आहे. त्यामुळे कोणी मराठी भावगीत ऐकत आणि मोठा आवाज ठेवून आणि दुसऱ्यांनाही ऐकवत चालत असतात, तर कोणी देवाची स्तोत्रे ऐकत चालत असतात. एवढे मात्र खरे की, आपल्याजवळ काही नसले तरी आपल्याला सारे फुकट ऐकायला मिळते आणि चालता चालता करमणूकही होते. फिरायला येणाऱ्यांत निरनिराळ्या विषयांचे तज्ज्ञ असतात आणि इतरांजवळ ते आपल्या ज्ञानाचे प्रदर्शन करत असतात. त्यातलेच काही तज्ज्ञ ‘योगा क्लास’ सुरू करतात, तर कोणी लोकांना औषधविषयक सल्ले देत असतो. एखादा ग्रुप शेअर्समध्ये आर्थिक लाभ कसा करून घेतो यावर चर्चा करण्यासाठी येतो. रोज येणाऱ्यांमध्ये एक गृहस्थ पेपर (वर्तमानपत्र) घेऊन येतात आणि अख्खा पेपर डोळ्यांसमोर धरून वाटेतच उभे राहून पेपर वाचतात. चालणाऱ्यांना अडथळा झाला, की त्यांना बाजूला उभे राहा सांगावे लागते, पण दुसऱ्या दिवशी पुन्हा तेच. राजकारण, क्रिकेट यावर चर्चा करण्यातही काही लोकांना खूपच इंटरेस्ट असतो, त्यामुळे त्यांचे निमित्त मॉर्निग वॉक असले तरी खरा उद्देश वेगळाच असतो. काही जणांसाठी आपल्या व्यवसायाचा प्रचार करायला हीच जागा योग्य असते. चालायला येणाऱ्यांत योगासनासह वेगवेगळ्या प्रकारचे व्यायाम करणारेही असतात. काही लोक परदेशात जाऊन आल्याच्या गप्पा मारण्यात दंग असतात. चालण्यापेक्षा परदेशात जाऊन आल्याचा मोठेपणा दाखवण्यातच त्यांना इंटरेस्ट असतो. चालणाऱ्यांच्या तऱ्हा तरी किती? कोणी धावतो, तर कोणी जोरजोरात हातपाय हलवीत चालतो. कोणी उडय़ा मारत चालतो, तर कोणी उलटा म्हणजे मागच्या बाजूस चालत जातो. कोणी नुसत्या चकरा मारतो, तर कोणी घडय़ाळात वेळ ठरवून चालतो. प्रत्यक्ष या साऱ्याचा उपयोग किती होतो ही अभ्यासण्याजोगीच गोष्ट आहे, कारण चालत येणाऱ्यांत कोणी लठ्ठपणा कमी करण्यासाठी येत असेल तर त्याच्यावर उलटाच परिणाम दिसतो. कदाचित चालून भूक लागल्यामुळे आहारही जास्त घेतला जात असेल. सकाळी चालणाऱ्यांसाठी तऱ्हेतऱ्हेचे रस विकणारे असतात. मग चालून झाल्यावर उरलीसुरली साखर कमी करण्यासाठी कारल्याचा रस हवाच ना? त्याशिवाय मधुमेहावर मात कशी होणार. कोणी एखादा आपल्या कुत्र्याला घेऊन फेऱ्या मारतो, तर कोणी स्वत: बसून कुत्र्याला फेऱ्या मारायला लावतो. हे पाहिले की वाटते यांच्या कुत्र्याला मधुमेह झाला की काय? येणाऱ्या लोकांचे पोशाखही तऱ्हेतऱ्हेचे असतात. कोणी अगदी नीटनेटके येते, तर कोणी अगदीच झोपेतून उठल्यासारखे येतात. काही मुली हाफपँट- टीशर्ट घालून येतात, तर काही पंजाबी ड्रेस घालून येतात. रोज रोज पाहून सारे चेहरे ओळखीचे होतात आणि एकमेकांना पाहिल्यावर हात वर करून ओळख दाखविण्याएवढा परिचय होतो. हळूहळू एखादा चेहरा दोन-तीन दिवस दिसला नाही की आवर्जून चौकशी केली जाते. तर अशी आहे मॉर्निग वॉकची दुनिया- रंगीबेरंगी आणि गमतीजमतीची. राजश्री खरे - response.lokprabha@expressindia.com
