रात्री अपरात्रीदर पाच दहा मिनिटांनीबाळ दचकून उठतंय् कुठे तरी कुणी तरी त्याच्या विरोधातकट रचल्याचं त्याला कळलंय् की काय नुकत्याच गावी गेलेल्याआजीचा चेहरा त्याच्या मेंदूच्या जाळीतफुलपाखरासारखा अडकलाय् चेहरे अपरिहार्यपणे बदलतातशेवटी सोबत काहीच उतरतातनंतर नंतर तरआपलं प्रतिबिंब पहायलाच समोर डोळे नसतात हे त्याला आताच कळलंय् की काय पृथ्वीवरल्या त्याच्या पहिल्याच पावसाळ्यात बाप म्हणून पाऊस दाखवताना बाल्कनीतूनघाबरून तो छातीला बिलगतोय्हळूच मागे वळून पाहातोय् त्याच्या इवल्याशा डोळ्यांना सारं शहर मिठी नदीच्या त्सुनामी लाटांचा कहर झेलत हात उंचावतबुडत चाल्लेलं दिसतंय् की काय उसनं अवसान भरल्या गळ्यानं त्याची आई गाताना अंगाईचुळबुळ थांबवून तो निश्चल का होतो सकाळी वर्तमानपत्रावर शी करवतानात्याचा आश्चर्यचकित चेहरासाऱ्या बातम्यांवर का फिरत राहातो बेल वाजली की नेहमीच तोदचकून दाराच्या दिशेने का पाहातोआपला काहीच गुन्हा नसतानाकुणी तरी उगाच आपल्या मागावर असल्याचं त्याला वाटतंय् की काय आता याचं काय होईल म्हणूनझोपेतही तो माझं बोट घट्ट धरून मलाच जगायची वाट दाखवतो आहे की काय खांद्यावर डुगडुगती मान विसावतानामाझ्या पाठीमागलाविस्तीर्ण भूतकाळ त्याला दिसला की काय कधीकधी बाळ झोपेत खुद्कन हसतंमी न सांगताच माझी गोष्ट त्याला कळली की काय.
