ढगांचा मृदंग नाहीविजेची टाळी नाहीबेडकाचा आर्जव नाही ना खळाळते झरे. दवांचे मोती नाहीत हल्लीओल्या पानांवर..पहुडलेले.. हसरी फुलं, देहभान विसरूननाहीच पहात आता माना वर करून धरतीच्या कुशीतून अलवारपणे.. वृक्ष-वेलीचे झोपाळे झुलतच नाहीत पक्षी तरी कुठे, कसे घेणार झोके..?हिरव्यागार सृष्टीचं स्वप्न वस्त्रसदोदित ठिगळ लावलेलं इथे-तिथे,कसा फुलणार वसंत तरी..? नाहीच गाणार मल्हार पण..!सगळेच कसे सुस्तावलेलेगरज नसल्यासारखे.. आलास तर ये.. नाही तर नको येऊ .. (सरकारी खजिन्यातला पैसापुन्हा दुष्काळावर मात..अन् फाटक्या झोळीत टाकलेली भीक.. किती पुरणार?)नको रे नको..!नाही म्हटलं तरी असतेच गरज. पोटाच्या मागे लागलेल्यांनातुझ्या विनवण्या करायला नसते सवड..!तेव्हा ये बाबा. नको रुष्ट होऊ इतका.विनिता लक्ष्मण पाटील (कुलकर्णी) असेही दिवस होते. असेही दिवस होतेकाव्य जेव्हा स्फुरत होतेमनामध्ये स्वप्ने होतीओठांवरती गीत होते स्पर्धेचे हे जग नव्हतेनिराशेची ओळख नव्हतीजगण्याची एक मस्ती होतीमित्रांशी एक नाते होते सकाळ तेव्हा भेटत होतीसंध्या जीवास सुखवत होतीसंगीताची मेहफील होतीवाचनाचे वेड होते आता फक्त पळायचेसुखामागे धावयाचेकसले काव्य, गीतही कसले ‘स्टेटस’साठी झुरायचे.रवींद्र शेणोलीकर बिनशब्दांची कविता बिनशब्दांची कविता माझीसुरांशिवायच गाणीजऊळ माथ्यावर येऊनहीबरसत नाही पाणी धुमसून ज्वालामुखी कोंडलालाव्हा तरी ना वाहीलाल निखाऱ्यांच्यावर घुमटीअग्निशिखांची लाही उधाणली जरी किती भावनाओलांडत नाही वेसआठवलीस की बाहेर पडतोफक्त एक उच्छ्वास आवडले का गाणे असलेसूर ज्यात ना शब्दतुझा उसासा सांगून जाईलनको वेगळी दादप्रसाद निकते सत्य स्वप्न आणि वास्तवाच्या सीमारेषेवर तळ्यात-मळ्यात चालू आहेदोलायमान अवस्थासुद्धावास्तवाचा काठ धरू पाहे भूत आणि भविष्याची भयाण पोकळीवर्तमानाचा करते घातआठवत राहतात पुन्हा-पुन्हाहाती धरले.. सुटले हात अंधारलाटा पुन्हा-पुन्हागिळतात स्वप्ने, सुटते भानगोल-गोल रिंगणात फिरता-फिरताआयुष्याची होते धूळधाण आभासांवर जगता-जगताचालू राहतो नुसता श्वासरित्या मनातील रितीचे स्वप्नेउरते अंतिम सत्य भकासअशोक कुळकर्णी मंतरलेली वाट ऐल तटावर वाट वाकडीआठवणीतील एक झोपडीपैल तटावर एक दिवाणेखुलते रात्री मंजूळ गाणे. चांदण्यातुनी लकेर उठतेखुळे पाखरू उगा बावरतेदव भिजलेल्या रातीला त्यापहाट धुक्याचे स्वप्न वेढते मंतरलेली वाट वाकडी रविकिरणांनी जागी होतेखुळ्या कळीच्या उरात तेंव्हास्वप्न रातीचे उगी मोहरते.चंद्रशेखर सप्रे, गडहिंग्लज.
