सेलिब्रिटी लेखक संकर्षण कऱ्हाडे - response.lokprabha@expressindia.com अफाट अभिनयक्षमता, तितकीच अफाट ऊर्जा, वयाच्या पंचाहत्तरीतही विशीतल्या तरुणाला लाजवील अशी भूमिका करण्याची भूक.. अमिताभ बच्चन या नावाने जे काही दिलंय त्याची मोजदाद करता करताच आम्हाला थकायला होतं. मा. श्री अमिताभ हरिवंशराय बच्चन ऊर्फ, बॉलीवूड के शहेंशाह ऊर्फ, सदि के महानायक ऊर्फ, अँग्री यंग मॅन आणि खूप काही.. पत्र लिहिण्याचं कारण की; ‘आता तुमचं काम पाहताना न थकण्याची क्षमता (स्टॅमिना), ताकद आम्हाला वाढवावी लागेल का?’ याचं उत्तर अपेक्षित आहे. सर, हे काय करताय तुम्ही? कुठला प्रवास आहे हा? पोहोचायचंय तरी कुठे तुम्हाला? काहीतरी कळू द्या. दमायला होतंय हो पाहूनच. हे पाहा; मी अगदीच पाहिला पिक्चर, गेलो घरी, जेवलो, विसरलो या वर्गातला असतो तर; ‘अरे वा वा. छान करतात काम, कमाले ब्वॉ यांची. या वयात एवढं.?’ असलं काहीतरी बोलून माझ्या माझ्या उद्योगाला लागलो असतो. पण योगायोगाने याच क्षेत्रातला. त्यात चांगलं, बरं, वाईट हे कळण्याची पाहण्याची जाण असलेला. पण तुमचं जे चाललंय त्याचा दर्जा ठरवण्याची पात्रताच गाठता येत नाही मला. तुम्हाला हे असंबद्ध वाटतंय का? ठीके.. सोपं करून सांगतो. असं बघा की ७० साली ‘आनंद’ सिनेमामध्ये आनंदवर ओरडताना तुम्ही डॉ. भास्कर बॅनर्जीच वाटता आणि तो गेल्यावर रडताना आंतर्बाह्य़ हललेला त्याचा मित्रच वाटता. ‘अभिमान’मध्ये ‘मीत ना मिला रे मन का’ म्हणताना यशाच्या शिखरावर असलेले गायकच वाटता पण; चाहत्यांची गर्दी बायकोकडे वळल्यावर पती म्हणून असूयेने ग्रासलेलेच वाटता. ‘डॉन’मध्ये ‘डॉन को पकडना..’ म्हणताना स्टाइलिश डॉनच वाटता पण, ‘खैके पान..’ म्हणताना पान खाऊन रस्त्यावर गाणारे बनारसीच वाटता. ‘शोले’मध्ये ‘अब क्या करू मौसी मेरा तो दिल ही कुछ ऐसा है’ म्हणताना किडेखोर मित्रच वाटता आणि ‘दीवार’मध्ये ‘मेरी मां ने यहां ईटे ऊठाई थी’ म्हणताना आईच्या प्रेमापोटी सूड उगवणारे मुलगाच वाटता. ‘चुपके चुपके’मध्ये कोरोल्लाचं वर्णन करताना भांबावलेले खोटे डॉ. त्रिपाठीच वाटता आणि ‘नमक हलाल’मध्ये ‘आय कॅन टाक इंग्लिश’ म्हणताना गावाकडनं आलेले अर्जुनसिंगच वाटता. ‘मोहब्बते’मध्ये ‘मुझे परिवर्तन पसंद नहीं’ म्हणताना गुरुकुलचे कणखर सर्वेसर्वाच वाटता आणि ‘सूर्यवंशम्’मध्ये ‘उससे भी बेकार है ये लडकी’ म्हणताना नाकर्त्यां पोराचे बापच वाटता. आता उगीच मला कसं सगळं माहितीये हे दाखवण्याच्या नादात मी अजून सिनेमांची उजळणी करणार नाही, पण मुद्दा हा की; हे कन्व्हिक्शन आलंय कुठून? बरं हे सगळं चढत्या वयात ठीके पण, उतारवयातसुद्धा? ‘सरकार’मध्ये ‘मुझे जो सही लगता है मैं करतां हूं’ म्हणताना तुमच्या डोळ्यात सरकार दिसतं हो आम्हाला. ते आलं कुठून? ‘पा’मध्ये तुमच्या आवाजात, डोळ्यात, वागण्यात ‘प्रोजेरिया एजिंग सिंड्रोम’ दिसलाय आम्हाला. आला कसा? अहो ‘चिनी कम’मध्ये शरीरावर साठीचं वय आणि डोळ्यांत विशीतलं प्रेम? ‘पिकू’मध्ये आजारापेक्षा विचारानं ग्रासलेला बंगाली म्हातारा? बरं या सगळ्यावर कळस म्हणजे आत्ताचा ‘१०२ नॉट आऊट’. त्यात स्वत: पंचाहत्तरीचे असताना १०२ वर्षांच्या म्हाताऱ्याची भूमिका करता आणि ‘य्यो’ म्हणत ‘बुडूंबा’ शब्दाचा शोध लावता तुम्ही? या सिनेमासाठी तुम्ही पहाटे तीन वाजता गाण्याचं रेकॉर्डिग केलंय साहेब? बरं, तुम्ही प्रमोशनला जाताच, व्यायाम म्हणे करताच, भरीस भर दर रविवारी संध्याकाळी शार्प पाच वाजता घराबाहेर चाहत्यांना भेटता. परवा नाचलात त्यांच्यासोबत तुम्ही? ट्वीट तुम्ही करता, इन्स्टाला एक्स्प्रेस होता, तुम्ही बनियानपासून मसाल्यापर्यंत आणि तेलापासून स्वच्छ भारतपर्यंत सगळ्या जाहिराती करता? एक मिनिट बच्चन साहेब काय करताय काय तुम्ही? तुमचं घडय़ाळ किती तासाचं आहे नेमकं? तुमच्या शरीरातल्या ऊर्जेचा आणि मनातल्या उत्साहाचा स्रोत काय आहे? पाहूनच थकायला होतंय हो. तारुण्यातल्या धुंदीपासून, आयुष्यातल्या आर्थिक मंदीपर्यंत; राजकारणातल्या फटक्यांपासून, नियतीनं तब्येतीच्या दिलेल्या चटक्यांपर्यंत; हरिवंशांचा मुलगा म्हणून संस्कार घेण्यापासून, नातींना पत्रं लिहून समज देण्यापर्यंत; आणि अँग्री यंग मॅन अशी सुरुवात करण्यापासून ‘देवियो और सज्जनों’ म्हणत निवेदक होण्यापर्यंत. तुम्ही सग्गळं करून ठेवलंय हो.!! तुमच्यासारखे व्हायला आमच्यातले काही जण काय नाही करत? कुणी फ्रेंच कट ठेवतात, काही कॅमेरा समोर आला की डावखुरे नसूनही डाव्या हाताने टाळ्या वाजवतात; काही खांदा पाडून चालतात, काही बेस आणून बोलतात. माझ्या परिचयातल्या एकाने तर मुलांची नावं अभिषेक आणि श्वेता; शिवाय घराचं नावं ‘अग्निपथ’ असं ठेवलंय. पण जमायचं कसं हो? या सगळ्यात नावं ठेवणारे तर देवालाही चुकले नाहीत मग, तुम्ही तर हाडामासांचे माणूस आहात. कुणी म्हणतं हे अल् पचिनोची कॉपी करतात. काही म्हणतात तुम्ही रोलपेक्षा मोठे होता. काही तुमच्यापेक्षा तुमच्या नशिबाचं कौतुक करतात. ठिके. हे करा म्हणावं ना ७५ पर्यंत. सलग ४०र्वष! जमेल?? असो. लिहिता लिहिता थकतोय तुमचं काय होत असेल देव जाणे. मुद्दय़ावर येतो; ‘आयुष्यात सग्गळे अनुभव घेऊन, कामाशी इमान राखून, तब्येत जपत ४० वर्ष निदरेष सातत्य कामात ठेवून जगण्यातला जगण्यावरचा विश्वास (कन्व्हिक्शन) तुम्ही आम्हाला दाखवून दिलंत. तेवढंच घेणं बहुधा जमेल आम्हाला. किंवा जमावं!! बाकी माझी ओळख काय सांगणार? अभिनयाचे अथांग सागर तुम्ही. मी मात्र ‘शोले’, ‘पिकू’, ‘पा’मध्ये तुम्ही मेलात तेव्हा तुमच्या चाहत्यांच्या डोळ्यातून आलेल्या आसवांच्या एका थेंबाऐवढाच आहे. एका रविवारी तुमच्या जलसा-बाहेरच्या गर्दीत उभं राहून तुमचा फोटो काढलेला एक फॅन आहे मी. तुम्हाला बरं नसताना देवासमोर हात जोडलेल्या बापाला पाहिलेला मुलगा आहे मी. आणि कधीतरी तुमच्या सोबत ‘एक सीन’ तरी करायला मिळेल ही आस, इच्छा आणि प्रार्थना मनात असलेला नट आहे मी. बच्चन साहेब, अस्सेच राहा. सुखी राहा..! आणि काम करत राहा. ते काय सोडताय होय तुम्ही..?? जय हिंद.!! सौजन्य - लोकप्रभा