आता साधारण एकाच वेळेस आजच्या शहरी युथचे लाईफ साकारणारे चित्रपट आल्यानेच आजचा मल्टिप्लेक्स प्रेक्षक त्याला जोडला जाईल. हे अत्यंत स्वाभाविक आहे. त्याला या तरुण चित्रपटात आपले कॉलेज लाईफ, मैत्रीतील खरेपणा वा फोलपणा, ही मैत्री आहे की प्रेम यातला मानसिक गोंधळ, पालकांना या नात्याची कशी बरे ओळख करून द्यावी याचे कन्फ्युजन, या नवीन पिढीचे काहीच कळत नाही असा पालकांचा त्रागा हे आजच्या चित्रपटात येणे गरजचेही. हेच आजचे खूप मोठे वास्तव आहे. लिव्ह इन व घटस्फोटाचे वाढते प्रमाण हे देखील आजचेच लाईफ आहे. त्याचा आपापल्या पद्धत व शैलीत वेध घेण्याचा प्रयत्न म्हणजेच आजचा तरुण चित्रपट होय. तेच आता मराठीच्या पडद्यावर दिसतेय हेच नवे वळण होय. त्याच वेळेस इतरही अनेक प्रकारचे मराठी चित्रपट येतच राहणार. प्रियांका चोप्रा ‘रास्कला’ नावाच्या मनोरंजक मराठी चित्रपटाची निर्मिती करतेय. तिच्याच ‘व्हेन्टिलेटर’ मध्ये दिग्दर्शक राजेश म्हापुसकरने इस्पितळातील वातावरणावर हसत खेळत चित्रपट साकारला. त्याला राष्ट्रीय पुरस्कार प्राप्त झाला. सुमित्रा भावे व सुनील सुखटणकर दिग्दर्शित ‘कासव’ने सुवर्णकमळ पुरस्कार पटकावलाय. दशक्रिया, हलाल, लेथ जोशी, रिंगण असे काही वेगळे चित्रपट निर्माण होतच राहणार. एकाच वेळेस अनेक गोष्टींवर चित्रपट निर्माण होत राहणे ही अगदी स्वाभाविक गोष्ट आहे. पण त्यात ‘तरुणांच्या चित्रपटाचे सातत्य हवे’ होतेच. प्रत्येक पिढीतील रसिकांसमोर हिंदीतील तरुण चित्रपट होते पण मराठीत त्याचा अभाव होता. हिंदीसारखी मोकळी ढाकळी प्रणय दृश्ये व विदेशात चित्रीकरण मराठीला परवडत नाहीत (सेन्सॉर मराठीतील प्रेमिकांची मिठी कात्रीत पकडते, नायिकेचे शॉर्टस त्याना चालत नाही. ते आपले कल्चर नव्हे. प्रेक्षक सहकुटुंब मराठी चित्रपट पाहायला जातो अशी कारणे असत) असे म्हणतच मराठी चित्रपट तारुण्यापासून शक्य तितक्या दूर असे. आताच्या तरुण कलाकारांच्या व्यक्तिमत्व व अभिनय या दोन्हीत छान धिटाई आलीय. शॉर्टसमध्ये स्वीट दिसता येते याचे आजच्या नेहा महाजन, संस्कृती बालगुडे, पूजा सावंत इत्यादींत सकारात्मक भान आहे. आजचे पटकथाकार व दिग्दर्शक युथची भाषा/ स्वभाव/ दृष्टीकोन/ पाहणे/ ऐकणे/ स्वप्ने व महत्त्वाचे म्हणजे मानसिक/ वैचारिक/ भावनिक गोंधळ समजून घेऊ लागलेत… मराठी चित्रपट तारुण्यात आलाय हे आता तरी तुम्हाला पटतंय ना?
– दिलीप ठाकूर