"hi" "hi" "अरे एकटा का बसला आहे अनू कुठंय?" "मला काय माहिती कुठं गेलीय?" "अरे कुठे गेलीय म्हणजे काय? गर्लफ्रेंड आहे ना तुझी मग?" "hmmm.." "hmmm काय? ते म्हशीसारखं hmmm hmmm करणं बंद कर. आधी सांग कुठे गेलीय ती.. माझं काम आहे तिच्याकडे" नेहा ऋषीला विचारत होती पण तो काहीच बोलायला तयार नव्हता. "पुन्हा भांडलात की काय दोघं?" नेहानं विचारलं. यावर ऋषी काहीच बोलला नाही. त्यांचं शांत बसणं नेहाला बरंच काही सांगून गेलं. "अरे किती भांडता तुम्ही दोघंही. सतत भांडणं सुरू असतात तुमची.. भांडतच बसणार की प्रेम पण करणार तुम्ही?" नेहानं ऋषीची समजूत घालण्याचा प्रयत्न केला. "मग काय करू ती सतत चिडलेली असते. राग तर तिच्या नाकावर असतो. मी फोन उचलला नाही. तिला १० मिनिटं वाट बघावी लागली म्हणून चिडून गेलीय. मला न भेटता. अग मी बाईक चालवत होतो. ट्रॅफिक होतं त्यात हिचे फोनवर फोन. म्हणालो पाच मिनिटं थांब तर बरोबर पाच मिनिटांनी पुन्हा फोन करायला लागली. एकतर पावसाचे दिवस आहे, किती रिस्की आहे खड्ड्यातून टू व्हिलर चालवणं, हिला कळतच नाही. बघ मी त्या नाक्याजवळ पडलो, गाडीची साईड मिरर पण फुटला आणि हाताला पण लागलंय." एकदाचं भडाभडा बोलून झाल्यावर ऋषीने आपला खरचटलेला हात नेहापुढे केला. "बघ किती लागलंय, पण अनूला काही पडलं नसणार. मला दहा मिनिटं उशीर झालाय याचा राग डोक्यात घालून बसली असणार ती.. आता फोन लावतोय तर मॅडमचा फोन स्विच ऑफ" "हो हो शांत शांत.." "तो हात बघू.. दाखव मला इकडे" नेहानं ऋषीचा उजवा हात हातात घेतला. बरंच खरचटलं होतं त्याला. शर्टही कोपऱ्याकडे फाटला होता. "अरे बापरे किती लागलंय तुला" "आ.. अगं हळू दुखतंय" ऋषी जोरात ओरडला. आजूबाजूचे सगळेच त्यांच्याकडे बघू लागले. ''सॉरी. सॉरी" "ऐक ना ऋषी आपण आधी डॉक्टरकडे जाऊ ना!" "अगं ए बाई. एवढं काही झालं नाही डॉक्टरांकडे जायला..chill." "chill वगैरे काही नाही. तू ऊठ. आपण आधी डॉक्टरांकडे जातोय" नेहानं आपली स्लिंग बॅग खांद्याला अडकली. "ऊठ ऋषी.. ते नेने डॉक्टर असतील, त्यांच्याकडे जाऊ आपण. तुझी जखम साफ करून देतील ते." नेहा म्हणाली. ''आ . आई गं.. मेलो मेलो." ऋषी ओरडतच खुर्ची वरून उठला. "वा.. पायाला पण लागलंय तर.. हे कधी सांगणार आणि असाच तू अनूला भेटायला जाणार होतास" "मग काय करू ती चिडलीय ना." ऋषी लंगडत लंगडत चालत होता. "अरे किती भांडता तुम्ही? अनूचं मग बघू. मी बोलते तिच्याशी. आधी आपण डॉक्टरकडे जाऊ या" "अग पण जाणार कसे? मला नाही वाटतं मी गाडी चालवू शकेन." "तू शांत बस मी नेईन बरोबर तुला. चावी दे आधी तू गाडीची" "ए हॅलो.. चावी दे काय? ती काय अॅक्टिव्हा किंवा स्कूटी नाही.. बुलेट आहे. तुला झेपणार तरी आहे का चालवायला?" ऋषी नेहाकडे पाहून जोरात हसला. खरंतर त्याच्या कुत्सित हसण्यावर ती चिडली होती, पण ती काहीच बोलली नाही. ऋषीच्या हातातली चावी तिने घेतली आणि तरातरा पावलं टाकतं ती पॉर्किंगकडे गेली. ऋषी लंगडत लंगडत कसाबसा चालू लागला. "ही बाई चावी घेऊन गेलीय. हिला बुलेटच वजन झेपणार तरी आहे का? मला डॉक्टरांकडे घेऊन जातेय खरी पण असं नको व्हायला मलाच हिलाच डॉक्टरांकडे घेऊन जावं लागेल." ऋषी मनातल्या मनात म्हणला. एवढ्यात तिथून बुलेटचा जोरात आवाज आला. त्यानं उजवीकडे पाहिलं.. नेहा चक्क बुलेट चालवत येत होती. ऋषीचं तोंड उघडंच राहिलं. फिकट निळ्या रंगाची जिन्स, त्यावर पांढऱ्या रंगांचं टीशर्ट, गळ्यातून एका बाजूला हेलकावे खाणारी तिची लेदर बॅग, डोळ्यावर फिक्कट गुलाबी रंगाचं एव्हिएटर सनग्लासेस आणि वाऱ्यावर उडणारे तिचे मोकळे केस. ती सरळ येत होती एकदम फिल्मी सिन वगैरे सुरू असल्यासारखं. "कसली सॉलीड दिसतेय नेहा बुलेट चालवताना, एकदम आर्चीसारखी.. छे आर्चीपेक्षाही भारी" तो तोंड उघडं ठेवून तिच्याकडे बघत बसला. "बघतोस काय? बस आता" नेहानं त्याच्या पुढ्यात बुलेट थांबवली. ऋषी शांतपणे तिच्या मागे बसला. तिने गाडी सुरू केली. रस्त्यात सगळेच त्यांच्याकडे वळून वळून पाहू लागले. मुलगी बुलेट चालवते यात तसं काही नवीन नाही, पण काही लोकांना मात्र फारच अप्रुप वाटत होतं. "नेहा बघ आज सगळे तुझ्याकडे बघतायेत" ऋषी तिला चिडवण्यासाठी बोलत होता. "बघू दे, मला तू डिस्टर्ब करू नको. मला गाडी चालवू दे" नेहा बुलेट चालवत होती. "ऐ पण हे भारीय, तुला बुलेट चालवायला येते हे मला माहितीच नव्हतं" ऋषीनं कुतूहलानं विचारलं. "हो येते मग.. संकेत दादाने शिकवली" "यंदा पाडव्याच्या रॅलीत मी गिरगावात संकेतदादाची बुलेटच घेऊन गेले होते. तुला नाही माहिती का?" "अग मी इथे होतो का पाडव्याला?" "बरं. पण मला येते हो चालवायला आणि तुझ्यापेक्षा मी नक्कीच चांगली चालवते बाईक बरं का!" नेहाने हळूच ऋषीला टोमणा मारला. पुढच्या दहा मिनिटांत दोघंही नेने डॉक्टरांच्या दवाखान्यात पोहोचले. "काय झालंय?" नेने डॉक्टरांनी ऋषीकडे विचारून पाहिलं. नेने नेहाला आधीपासूनच ओळखंत होते. "काही नाही डॉक्टरकाका बाईकवरून पडलाय तो हाताला आणि पायाला खरचटलंय त्याच्या." "जरा हळू चालवत जा रे गाडी. तुम्ही आजकालची मुलं ना सगळीकडे तुमची घाई.." नेने डॉक्टर आता लेक्चर देणार हे समजताचं ऋषी रागानं नेहाकडे पाहू लागला. "जखम साफ करून ड्रेसिंग करून देतो" म्हणत डॉक्टरांनी नर्सला सूचना केली. नर्सने अँटेसेप्टिक लिक्विडने ऋषीची जखम साफ करायला घेतली. ऋषीची जखम चांगली झोंबत होती तो वेदनेने ओरडत होता. त्याचं लहान मुलांसारखं ओरडणं पाहून नेहाला गम्मत वाटू लागली. एवढ्यात ऋषीचा फोन वाजला. उजव्या हाताला ड्रेसिंग करत असल्यानं त्याला काही तो फोन घेता येईना. "थांब मी घेते." नेहाने ऋषीच्या बॅगमधून फोन बाहेर काढला. "अरे अनूचा आहे फोन.. थांब मी बोलते तिच्याशी." ती फोन घेऊन बाहेर गेली. "हॅलो" "हॅलो" "ऋषी?" "कोण बोलतंय?" मुलीचा आवाज ऐकल्यानं अनू थोडी गोंधळली. "अनू नेहा बोलतेय" "ऋषी कुठेय? आणि तू का फोन उचललास त्याचा" "अगं आम्ही डॉक्टरांकडे आलोय." अनू पलीकडून काहीच बोलली नाही. "ऋषीची बाईक स्लीप झाली. त्याला लागलंय म्हणून त्याला डॉक्टरकडे घेऊन आलेय" "बरं त्याचं झालं की त्याला फोन करायला सांग" "अगं." नेहा पुढे काही बोलणार एवढ्यात अनूने फोन ठेवून दिला. "कमाल आहे बुवा या मुलीची.. किती चिडते ही. ऋषी कसाय हे साधं विचारलं ही नाही तिने. कसा सहन करतो या मुलीचे नखरे देव जाणे" "काय बोलली अनू?" ऋषीचं ड्रेसिंग पूर्ण झालं होतं तो दवाखान्यातून बाहेर आला. "काही नाही तुला फोन करायला सांगितला आहे" "चिडली आहे का?" "नाही" नेहानं उगाच खोटं सांगितलं. ऋषीने लगेच अनूला फोन लावला. तिने तो उचलला नाही. तीन चारदा फोन केल्यानंतर शेवटी अनूने फोन उचलला. "हॅलो?" "काय आहे?" अनू तिकडून चिडून बोलली. "अगं फोन करतोय तुला.. उचललास का नाही?" "मी मगाशी फोन केले तेव्हा तू माझे फोन उचलेस का?" तिने चिडून त्याला विचारलं. "अगं बच्चा मी बाईकवर होतो, गाडी स्लिप झाली लागलंय मला.." "मग मी काय करू?" "अगं खरंच लागलंय मला, आता दवाखान्यात आलोय" "बरं." "बच्चा तू असं का वागतेस.. लागलंय मला तू विचारणारही नाही का मला?" "मी कशाला विचारू? सो कॉल्ड मैत्रिण आहे ना तुझी काळजी करायला.. तिने नेलंय ना तुला डॉक्टरांकडे. झालं मग.. मी विचारून काय करू? आणि मला तुझ्याशी बोलायचं नाहीय." अनूने फोन ठेवला. खरंतर अनूला नेहा अजिबातच आवडायची नाही. पण ऋषीसमोर तिनं हे कधीच बोलून दाखवलं नाही. नेहा ऋषीची खूप चांगली मैत्रिण होती हे अनूला माहिती होतं. अनेकदा ऋषी आणि अनूची भांडणं नेहाच सोडवायची. या दोघांचं प्रेम टिकून होतं ते नेहामुळे. पण तरीही का कोण जाणे नेहा अनूला आवडेनाशी झाली होती. मनातल्या मनात अनेकदा अनू नेहाशी आपली तुलना करायची. नेहा ऋषीच्या जवळ गेली की ती आतून खूपच अस्वस्थ व्हायची. एक वेगळीच भीती तिला वाटायची. तिच्याबद्दलची असुया मनात घर करून होती.. एवढंच की तिने ते ऋषी आणि नेहाला जाणवू दिलं नव्हतं. "चल मी निघतो?" "कुठे? अनूकडे चाललोय?" "अरे पण तुला लागलंय ना? असाच कुठे चाललास?" नेहानं काळजीनं विचारलं. "असू दे पण अनू चिडलीय, जातो मी" "बरं थांब मी सोडते. तुला ड्रॉप करुन तुझी बुलेट बिल्डिंगखाली पार्क करते, तू ये मग टॅक्सीने" नेहाशी वाद घालण्यात काही अर्थ नाही म्हटल्यावर ऋषी गपगुमानं मागं बसला. नेहानं ऋषीला अनूच्या बिल्डिंगखाली ड्रॉप केलं आणि ती पुढे निघून गेली. "हॅलो" "हॅलो बच्चा, लवकर खाली ये ना!" "कशाला?" "अगं कशाला काय मी आलोय तुला भेटायला" "मी नाही.. मी चिडलीये तुझ्यावर" "ये आता खाली नाही तर मी वर येईन हा" "नको नको आले थांब" अनू बिल्डिंगखाली आली. ऋषीचं अनूवर जीवापाड प्रेम होतं. इतकं की ती म्हणेल ते करायलाही तो मागे पुढे पाहायचा नाही, पण कधी कधी अनू अतीच करायची. दोघांची भांडणं झाली की कधीही नमतं घ्यायची नाही. चूक कोणाचीही असली तरी ऋषी येईलच ना असा तिचा अॅटिट्यूड होता आणि आताही तिच्या मनासारखं झालं होतं. ऋषी तिची समजूत घालायला आला होता. अनू खाली आली. तिला पाहाताच ऋषीने नेहमीप्रमाणे तिला हग केलं. ती काही बोलणार एवढ्यात ऋषीनं चॉकलेट तिच्या हातात ठेवलं. मुली रागावल्या की एक चॉकलेट घेऊन जायचं की त्यांची कळी लगेच खुलते हा फंडा ऋषीला माहिती होता, चॉकलेटची मात्रा बरोबर लागू पडली आणि अनूची कळी खुलली. "सॉरी बच्चा तुला वाट पाहावी लागली, I promise पुन्हा अशी वाट पाहावी लागणार नाही" "Its okay, मीच खूप चिडले" अनू लाडे लाडे बोलली. "तू ठिक आहेस ना? फार नाही ना लागलं तुला?" अनूने ड्रेसिंग केलेल्या ऋषीच्या हाताकडे पाहिलं "नाही गं.. तुझं प्रेमच एवढं आहे माझ्यावर मला काहीही होणार नाही" "हो का मस्का मारू नको हा उगाच" "चल बरं आता निघतो, जरा आराम करतो. हात दुखतोय तुला भेटायला आलो होतो." "ओके उद्या भेटुयात" "बाय" अनूने ऋषीला हग केलं आणि ती निघून गेली. ऋषीही टॅक्सीत बसला आणि घरी यायला निघाला. त्याने मोबाईल चेक केला. नेहाचे मेसेज होते. नेहा किती अती करते ना. नुसती आईसारखी काळजी करत बसते.. तो मनातल्या मनात म्हणाला. पुढच्या अर्ध्या तासात तो घरी बिल्डिंगखाली पोहोचला. नेहाने गाडी व्यवस्थित पार्क केली होती. (क्रमशः) - तीन फुल्या, तीन बदाम
