स्लोअर शहाणेनं गोदो म्हणजे काय असेल, याची काही उत्तरं रोजच्या रोज रोजदिनीत लिहायला सुरुवात केली. तोवर, महाविद्यालयात पहिल्याच वर्षी राज्यशास्त्रात शिकलेल्या मार्क्सवादातील बूर्झ्वा आणि प्रोलिटेरिएट संघर्षामुळे निष्पर्ण वृक्षाच्या नेपथ्याचे आणि नाटकात मध्येच बग्गीतून येणाऱ्या सरंजामशाहीचे संदर्भ त्याला हळूहळू उमगू लागले होते. त्यात मग भर पडली, ती इंग्रजी विषयाला पाठ्यक्रम म्हणूनच लावलेल्या जॉर्ज ऑर्वेलच्या ‘अॅनिमल फार्म’मधील पात्रांची. स्लोअर शहाणे नोंदी करू लागला, ‘गोदो म्हणजे सर्व खलनायकांना पुरून उरणारा अमिताभ बच्चन आहे का? का तो पृथ्वीचे कल्याण करण्यासाठी जन्म घेणारा कुणाचा तरी अवतार आहे?… पण गोदो म्हणजे एखादी व्यक्तीच असेल असं काही नाही. गोदो म्हणजे उज्ज्वल भविष्यकाळ असू शकतो किंवा ती सामाजिक क्रांती असू शकते. किंवा ते माणसानं आशावादी राहण्यासाठी दिलेलं एक निव्वळ आश्वासन असू शकतं… किंवा कसंही!…’
हजारपेक्षा जास्त प्रीमियम लेखांचा आस्वाद घ्या ई-पेपर अर्काइव्हचा पूर्ण अॅक्सेस कार्यक्रमांमध्ये निवडक सदस्यांना सहभागी होण्याची संधी ई-पेपर डाउनलोड करण्याची सुविधा