भारताचा माजी आघाडीचा फलंदाज गौतम गंभीर याने जाहीर केलेली निवृत्ती ही बहुसंख्य क्रिकेटरसिकांसाठी एक बातमीच होती. कारण त्यांच्या दृष्टीने तो आंतरराष्ट्रीय क्रिकेटमधून दिसेनासा म्हणजे निवृत्तच झाला होता. गौतम अजूनही दिल्लीकडून एक रणजी सामना खेळणार आहे. तो त्याचा शेवटचा क्रिकेट सामना ठरेल. स्थानिक क्रिकेटविषयी सार्वत्रिक अनास्था असल्यामुळे आंतरराष्ट्रीय क्रिकेटमधून एखादा खेळाडू निवृत्त झाला म्हणजे त्याला समृद्ध अडगळ ठरवून टाकण्याचा हा जमाना आहे. गौतम त्या मानसिकतेचा नाही. त्याच्या लेखी स्थानिक क्रिकेटलाही तितकेच महत्त्व असल्यामुळे त्याच्या क्रिकेट कारकीर्दीचा शेवट कदाचित झगमगाटात होणारही नाही. गौतम गंभीरला या गोष्टींची फिकीर नसते. फिकीर करण्याचा स्वभाव असता, तर तो कदाचित अधिक प्रदीर्घ काळ खेळून अधिक यशस्वी क्रिकेटपटू बनू शकला असता. ‘गौतम तू संपलास’ असे अंतर्मनाने आपल्याला सांगितल्याची प्रांजळ कबुली देणारा असा क्रिकेटपटू विरळा. तो आक्रमक सलामीवीर होता. उत्तम नेतृत्वगुण त्याच्याकडे होता. या सगळ्यांपेक्षा पुरून उरेल, असा स्वाभिमान होता. कसोटी क्रिकेटमध्ये ४१ धावा आणि एकदिवसीय क्रिकेटमध्ये ३९ धावांची सरासरी फार अद्भुत नव्हेच. पण विश्वचषक २०११ आणि टी-१० विश्वचषक २००७ या स्पर्धाच्या अंतिम सामन्यांत गौतमने केलेली फलंदाजी कायमस्वरूपी स्मरणात राहील अशीच. मुंबईत २०११ विश्वचषकाच्या अंतिम सामन्यात श्रीलंकेविरुद्ध जवळपास पावणेतीनशे धावांचे लक्ष्य गाठताना सचिन आणि सेहवाग हे बिनीचे मोहरे स्वस्तात गमावल्यानंतर भारताची अवस्था बिकट झाली होती. त्या सामन्यात ९७ धावांची मोलाची खेळी करून गौतमने भारताच्या डावाला टेकू आणि आकार दिला. धोनी आणि युवराजला त्यामुळेच विजय साकारणे सोपे झाले. २००७च्या टी-२० विश्वचषक अंतिम सामन्यात पाकिस्तानविरुद्ध गौतमने ७५ धावा फटकावल्या. त्या सामन्यात इतर कोणत्याही फलंदाजाला अर्धशतकी मजल मारता आली नव्हती, यावरून गौतमच्या खेळीचे मोल जोखता येईल. हे दोन्ही अंतिम सामने भारताने जिंकले ते गौतमच्या खेळींमुळेच. दिल्ली रणजी संघ, तसेच आयपीएलमध्ये दिल्ली आणि कोलकाता संघांचे त्याने यशस्वीरीत्या नेतृत्व केले. निवृत्तीनंतरही त्याचे मार्गदर्शन भारतीय क्रिकेटसाठी फायद्याचे ठरू शकते.
