काही व्यक्तिमत्त्वांमध्ये जादू असते असं म्हणतात, तशी सय्यद हैदर रझा यांच्या व्यक्तिमत्त्वात नक्कीच होती.
अंत्यदर्शनासाठी या थोर लेखिकेचे पार्थिव नंदन थिएटरलगतच्या ‘रवीन्द्र सदना’त सकाळी १० पासून ठेवण्यात आले होते.
मिलान शहरात काहीसं एका बाजूला असलेलं ‘फोंडाझिओने प्रादा’ हे कलासंग्रहालय आतून मात्र झकपक आहे.
ही चित्रं काश्मीबद्दल आहेत, आणि नाहीतसुद्धा. नाटकाच्या विंगांइतक्या मोठय़ा आकाराचे पडदे गॅलरीभर लावलेले
नावाकडे क्षणभर दुर्लक्ष करून मोटारीच्या त्या भागांच्या मधून फिरतानाचा अनुभव हा दोन पातळ्यांवरला असतो.
सामाजिक शास्त्रं आणि भाषाविज्ञान, सौंदर्यशास्त्र यांनी मिळून बनणाऱ्या ‘मानव्यविद्या’
अभिव्यक्तीस्वातंत्र्यावर र्निबध हवेत असं म्हणणारे बहुतेकदा सभ्यतेच्या संकेतांचेही पुरस्कर्ते असतात. त्या
अंगोला या आफ्रिकी देशामधला किलौंजी किआ हेन्डा हा दृश्यकलावंत गेल्या काही वर्षांत आंतरराष्ट्रीय ख्यातीचा झाला.
लुइंगम्ला घरात एकटीच विणत बसलेली असताना १९८६ सालचा २४ जानेवारी हा दिवस तिच्यासाठी अखेरचा ठरला.
दुसरे- ‘कास्ट डिस्क्रिमिनेशन’ हे पुस्तक अत्याचारांपेक्षा अन्यायावर- म्हणजे ‘छुप्या’ जातिभेदावर भर देणारे आहे.
यापैकी पहिला आरोप- तुम्ही तेच तेच बोलताय. दुसरा आणि त्याहून गंभीर आरोप- हे सारं नकारात्मक आहे.
‘ड्रॉइंग्ज’च्या या प्रदर्शनात रानडे यांची नवी-जुनी रेखाचित्रं आणि कागदावरली रंगचित्रं आहेत
