लॉकडाऊनमधली मैत्री
एके दिवशी सकाळी शेरा कुत्रा उठला. पाठीचा धनुष्य करत त्याने आळस दिला.
सोडु घर न आम्ही बहु प्रयासी।
भारतात करोना व्हायरसमुळे स्थानबद्धता जाहीर झाली आणि मनवा व ओमला आईने स्थानबद्धतेबाबतची अनेक उदाहरणं दिली.
चित्रांगण : निसर्गाशी मैत्री
कसोटीचे प्रसंग येत राहतात आणि माणूस म्हणून त्यातून शिकण्याची, वाढण्याची संधी सोडायची नसते.
हात धुवा वारंवार..
आजीची तब्येत चांगली आहे, पण या करोना व्हायरसने धुमाकूळ घातलाय ना! संसर्ग पसरायला नको म्हणून ही खबरदारी.’’
मनमैत्र : परीक्षेशी करा मैत्री!
परीक्षेशी मैत्री करायची असेल तर अभ्यासाचं अवाजवी ओझं आणि भीती आपल्याला दूर करावी लागेल
चित्रांगण : मूठभर निसर्ग
मी लहान होते तेव्हा माझ्या घरापुढे मोठं अंगण होतं.. अंगण म्हणजे मोकळी जागा.
मनमैत्र : ‘तुलनेचा व्हायरस नको रे बाबा!’
‘‘नाही गं! खरं आहे तुझं. पिंकीच्या जास्त मार्काचा अर्थ मी कमी आहे असा अजिबातच होत नाही.
देणाऱ्याचे हात..
सोसायटीतील लोकांना अगदी माफक किमतीमध्ये त्यांचे स्टॉल लावता यायचे. यंदा यश आणि जयने मिळून स्टॉल लावला होता.
चांदोमामाची सुट्टी
रोज आपलं रात्री उगवायचं, मग मावळायचं आणि पुन्हा उगवायचं. तेच तेच काम करून त्याला कंटाळा आला होता.
मनमैत्र : सकारात्मक आणि नकारात्मक विचार
मागच्या वेळी मी सांगितलेली सकारात्मक विचारांची गोष्ट वाचून मला माझ्या भाचीने लगेचच एक शंका विचारली
‘विवेके क्रिया आपुली पालटावी’
. केव्हा, कुठल्या गोष्टीला किती वेळ द्यायचा हा ‘विवेक’ हवाच.’’ आजीचा राग उफाळून आला होता.
चित्रांगण : खिडकीची गोष्ट!
गावाकडे जातानाचा प्रवासही हवाहवासा असायचा आणि रेल्वे किंवा बसमधली ती ‘खिडकीची जागा.’
बिस्वाचा डब्बू
टऽण टऽण घंटा झाली तसे जोरात आवाज करत पोरं शाळेबाहेर पळाली. पाचवीतला बिस्वा मात्र फळ्याजवळ उभा राहून गणितं सोडवत होता.
