लेखक
- प्रसाद रावकर
- संदीप आचार्य
- चैतन्य प्रेम
- उमाकांत देशपांडे
- बबन मिंडे
- विवेक विसाळ
- अपर्णा देगावकर
- विकास महाडिक
- दया ठोंबरे
- प्राजक्ता कासले
- भगवान मंडलिक
- सुहास बिऱ्हाडे
- विनायक परब
- नीरज पंडित
- किन्नरी जाधव
- रेश्मा राईकवार
- हर्षद कशाळकर
- मीनल गांगुर्डे
- सचिन दिवाण
- सुरेश वांदिले
- अनिकेत साठे
- जयेश सामंत
- शेखर जोशी
- संतोष प्रधान
- दयानंद लिपारे
- निशांत सरवणकर,
- संजय बापट
- सुनीत पोतनीस
- महेश बोकडे
- देवेंद्र गावंडे
चैतन्य प्रेम
५७. श्रवणे उपजे सद्भावो
ज्यानं नुसत्या संकल्पानं या सृष्टीचं सृजन केलं, तिचं पालन केलं आणि तिचा संहारही केला, त्या कृष्णानं यदुकुळाच्या अंताचा निर्धार केला होता
५६. अवतारथोरी
ज्याची भेट होताच त्या भेटीत खंड पडत नाही. अर्थात क्षणोक्षणी त्याचं अस्तित्व असं कायमचं होऊन जातं की त्या भेटीला विरामच मिळत नाही.
५३. गायीमागची कृष्णपावलं
ती योग्य असेल, माझ्या हिताची असेल, तरच ती पूर्ण होईल, हा भावही मनात येतो.
५२. पाउलांचा माग
श्रीकृष्णाच्या मनात आलं की, माझ्या बळानं अतिप्रबळ झालेले हे यादव मी अवतार समाप्त केल्यानंतर अधिकच बलशाली होतील.
५१. अंताची सुरुवात
श्रीकृष्णाचं अवतरण होण्यामागचं एक कारण म्हणजे दुष्प्रवृत्त राजांच्या अधर्मभारानं पृथ्वी त्रासली होती.
४९. संगेचि सोडिला संगु
केवळ प्रारब्ध असेपर्यंत तो शत्रूपक्षात होता, पण मनानं सदैव कृष्णभावानं व्याप्त होता.
४८. गुण-दुर्गुण
रामावतार एकपत्नीव्रती होता, तर कृष्णानं सोळा हजार एकशे आठ स्त्रियांशी विवाह केला होता
४७. चित्तचोर
जगावर प्रेम करण्यात काय चूक आहे, असा प्रश्न आपल्या मनात सहज उमटतो.
४४. अगम्य पहा हो हरिलीला
एवढी अचाट कृत्यं जगासमोर उघडपणे करूनही त्यानं आपलं बाळपणाचं रूप काही सोडलं नाही!
४१. कापूस आणि नागवेपण
परीक्षितीची अंतरंग वैराग्य आणि विवेकपूर्ण स्थिती पाहून शुकांना म्हणूनच आनंद वाटला.
३९. धर्म आणि परीक्षिती
उलट परीक्षितीनं कलीचीच कोंडी करून राज्य केलं. रूपकार्थानंही या ओव्यांचा विचार करता येतो.
३८. भगवंताचं हृदगत्!
वंदनेनं भरलेल्या पहिल्या अध्यायात आता भागवताचा उगम प्रकट झाला आहे.
३७. अभेद जाहला अनंतु
थोडक्यात भक्तीला भाषेचं बंधन नाही, हेच नाथ सांगतात.
३६. आवडी होय भक्तु
अभावग्रस्त जीव परमभावाचा स्रोत असलेल्या सद्गुरूपाशी गेला आणि अभावाचाच अभाव झाला!
३३. भवस्वप्न
गणेश, शारदा, संत, कुळदेवता एकवीरा यांचं सद्गुरूरूपातच वंदन करून झाल्यावर आता सद्गुरूचं परत वंदन आहे
३२. एक वीर
सूर्य आहे आणि तो प्रकाशमान नाही, हे शक्यच नाही. सूर्य आहे म्हणजे प्रकाश आहेच.
३१. माहेरा आली कणव
सद्गुरू ज्या जिवाकडे कृपादृष्टी टाकतात त्याचं भवसंकट ओसरतं आणि त्याच्या डोळ्यापुढे सद्गुरू रूपात परमतत्त्व प्रकाशमान होतं. त्यानं नित्य निज उल्हासानं त्याचं अंत:करण भरून राहातं. मग अशाला साधनचतुष्टय़ाची आटाआटी करावी लागत नाही. शास्त्रार्थ जाणून घेण्याची धडपड करावी लागत नाही. केवळ सद्गुरूवर एक विश्वास पुरेसा असतो. त्यानं ते शिष्यालाही स्वयंप्रकाशित करतात! (ते पाहती जयांकडे। त्यांचें उगवे भवसांकडें। […]
२८. विघ्नहरू
एकात्मयोग
२७. एकात्मता न मोडे
ग्रंथ परिपाठानुसार नाथांनी ग्रंथारंभीच्या मंगलाचरणानुसार विविध विभूतींना वंदन केलं आहे.
२३. पुण्ये होती पापे!
जनार्दन स्वामींनी शिष्योत्तम एकनाथांची जी जडणघडण केली, तिचा मागोवा आपण त्यांच्याच अभंगाच्या आधारावर घेत आहोत
२१. देह शुद्ध करूनी..
देह जर खऱ्या अर्थानं शुद्ध व्हायला हवा असेल, तर तो देह ज्या मनाकडून राबवला जातो
१९. ॐ नमो जी जनार्दना
दुसरी गोष्ट म्हणजे ‘एकनाथी भागवता’च्या प्रतीचं संपादन अनेकांनी केलं आहे.
१७. वक्ता भगवंत!
माउलींनी ‘ज्ञानेश्वरी’ सांगितली ती सद्गुरू निवृत्तीनाथांच्या आज्ञेनं.
१६. ग्रंथ परीघ
सहाव्या अध्यायात श्रीकृष्ण अवतारसमाप्ती करून निजधामाला परतणार असल्याची जाणीव उद्धवाला होते.