लेखक
- प्रसाद रावकर
- चैतन्य प्रेम
- संदीप आचार्य
- उमाकांत देशपांडे
- विकास महाडिक
- बबन मिंडे
- विवेक विसाळ
- अपर्णा देगावकर
- विनायक परब
- भगवान मंडलिक
- सुहास बिऱ्हाडे
- दया ठोंबरे
- रेश्मा राईकवार
- प्राजक्ता कासले
- दयानंद लिपारे
- हर्षद कशाळकर
- नीरज पंडित
- निशांत सरवणकर,
- सुहास सरदेशमुख
- अनिकेत साठे
- किन्नरी जाधव
- महेश बोकडे
- दिगंबर शिंदे
- संतोष प्रधान
- मीनल गांगुर्डे
- संजय बापट
- प्रशांत देशमुख
- सचिन दिवाण
- जयेश सामंत
- सुहास जोशी
चैतन्य प्रेम
आत्म-शोध
‘मी कोण?’ हा प्रश्न मनात जागा होण्याचीच उसंत हे जग मिळू देत नाही. मला समजू लागण्याआधीच जगानं माझं नाव मला दिलेलं असतं.
तत्त्वबोध : जगण्याचा हेतू
माणसालाच मृत्यूची भीती का वाटते? एखाद्या विषाणूची बाधा होऊ नये, असे इतर जीवांना वाटत नाही का?
३०७. ऐक्यता साधावी चतुरी!
अंतरंगातील त्याची सद्गुरूमयता, सद्गुरू शरणता, सद्गुरू भावमयता कधीच भंगत नाही.
३०३. समदृष्टी, समभाव
प्राणशक्तीमुळे इंद्रियांना बळ मिळतं, त्यांचं चलनवलन होतं. या प्राणशक्तीचा आधार असतो तो प्राणवायू.
३०२. दुसरा गुरू : वायू
वृक्षापासून परिस्थितीचा स्वीकार शिकल्याचं अवधूतानं सांगितलं. दुसरी गोष्ट वृक्षानं शिकवली ती म्हणजे आतिथ्य.
३०१. अदृष्टाची फळं
अमृतवल्ली लावली तर अमृतयोग साधेल; विषवल्ली लावली आणि जोपासली, तर भवदु:खाचं विषच पचवत जगावं लागेल.
२९८. परोपकार
थोडय़ा थोडय़ा वृत्तीपालटाच्या संस्कारांचं पाणी घातल्याशिवाय अंत:करणातील भक्तीचं बीज अंकुरणारच नाही
२९४. शांती-भस्म
जो अपराध करतो त्याच्यावर अपकार न करता त्याचं हितच साधून द्यायचं, हा पृथ्वीचा गुण अवधूत सांगतो. इ
२८९. जीवन-बोध
अवघं जगच गुरूरूप भासणं, हे उत्तम शिष्याचं प्रमुख भावलक्षण आहे.
२८४. म्होरक्या
माणूस जन्मापासून देहभावात जगत असल्यानं तो बाह्य़ावरूनच स्वत:ची ओळख स्थापित करू पाहतो.
२८३. नित्य-भ्रम
बुद्धीला मायामयतेचा बोध, मनात मायेचंच मनन आणि चित्तात मायेचंच अविरत चिंतन सुरू राहतं
२८२. साधन-माया
देहबुद्धीपलीकडे एक पाऊलही ज्याला टाकता येत नव्हतं त्याला साधनेच्या उच्च शिखराकडे नेत आहेत!
२७९. संकट आणि भजन
भौतिक सुखाची इच्छा होणं, हे मनुष्य स्वभावाला अनुसरूनच आहे
२७८. भौतिकाचं भजन
भौतिक ओढीचा निरास, हीच ज्या अध्यात्मसाधनेची पहिली पायरी आहे.
२७७. रास-निरास
परम तत्त्वाशिवाय अन्य कोणत्याही गोष्टीची आस आणि आवड नसणं, हीच खरी भक्ती आहे
२७४. हित आणि घात
साधकाला या ओढी कशा अडकवतात, हे एकनाथ महाराजांनीच ‘चिरंजीव पदा’त मांडलं आहे आणि ते प्रत्येक साधकानं मुळात वाचलं पाहिजे.
शब्दार्त : अतर्क्य लीला..
वस्तूचं बाह्य़रूप पालटणं, माणसाचं लिंगरूप पालटणं, अदृश्य होणं; आदी गोष्टी त्यांच्या चरित्रात आहेत.
२७३. पांघरुणाची शेकोटी!
अर्थात सर्वच प्रकारचे पशू-पक्षी हे त्यांच्या त्यांच्या इंद्रियगत विषयसुखात आसक्त आहेत.
