लेखक
- प्रसाद रावकर
- चैतन्य प्रेम
- संदीप आचार्य
- उमाकांत देशपांडे
- विकास महाडिक
- बबन मिंडे
- विवेक विसाळ
- अपर्णा देगावकर
- भगवान मंडलिक
- विनायक परब
- दया ठोंबरे
- प्राजक्ता कासले
- सुहास बिऱ्हाडे
- दयानंद लिपारे
- नीरज पंडित
- रेश्मा राईकवार
- हर्षद कशाळकर
- किन्नरी जाधव
- अनिकेत साठे
- निशांत सरवणकर,
- मीनल गांगुर्डे
- महेश बोकडे
- सुहास सरदेशमुख
- दिगंबर शिंदे
- सचिन दिवाण
- सुरेश वांदिले
- जयेश सामंत
- संतोष प्रधान
- संजय बापट
- शेखर जोशी
चैतन्य प्रेम
२०३. हरी!
मानवी मनावर साकाराचाच प्रभाव आहे आणि त्या साकाराशी जोडलेलं जे प्रेम आहे, जो भाव आहे त्याला आकार नाही! कारण तो सूक्ष्म आहे.
२००. प्रेम-प्रतीक्षा
एकदा बालकृष्ण यशोदेकडे लोण्यासाठी हट्ट करीत होता आणि यशोदा त्याला ते देत नव्हती.
१९८. अग्रगण्य
गीतेत एका श्लोकात भगवंत म्हणतात, ‘‘भक्तांचे चार प्रकार आहेत, त्यातील जो ज्ञानी भक्त आहे ना, तो माझा आत्मा आहे.
१९७. अनन्य भगवंत!
निस्सीम भक्तांना देवांनी जसं संकटातून तारलं तसं आम्हालाही तारावं, ही अपेक्षा असते.
१९६. भावबळ
भक्ताच्या भावबळासमोर त्याचं बळच कमी पडतं! माउलीदेखील म्हणतात ना? ‘भावबळें आकळे येरवी ना कळे’!
१९५. प्रेमप्रीतीची दोरी
अनेक भक्तांच्या चरित्रातही असे अनेक प्रसंग आहेत जे भक्तीप्रेमाचं दिव्य दर्शन घडवतात.
१९४. प्रपंचशुद्धी
अनुकूल शब्दांनी सुख आणि प्रतिकूल शब्दांनी दु:ख अशा द्वैतात जन्मभर आम्ही अडकून आहोत.
१८९. त्रिभुवनाचं सुख
तमोगुण हा मात्र प्रयत्नांपेक्षा कमी प्रयत्नांत किंवा प्रयत्न न करताच सुख मिळावं, वाटल्यास ते बळानं हिसकावून घ्यावं, ही प्रेरणा देतो
१८८. खरं ‘स्व’ अवलंबन!
माणूस म्हणून जन्माला आलो आहोत, तर माणसाला जी जी सुखं उपभोगता येतात ती भोगली पाहिजेत.
१८६. निजस्वार्थ- निजनिष्ठा
चैतन्य प्रेम जो निरपेक्ष तोच खरा भक्त, हे आपण पाहिलं. आता त्याची आंतरिक घडण कशी असते, हे राजा जनकाला कवि नारायण सांगत आहे. नाथांच्या ओव्यांतून ते आपण जाणून घेणार आहोत. नाथ म्हणतात, ‘‘सप्रेमभावें करितां भक्ती। हरिचरणीं ठेविली चित्तवृत्ती। निजस्वार्थाचिये स्थितीं। अतिप्रीतीं निजनिष्ठा।।७४५।।’’ ही ओवी एका दमात वाचताना फार सहजसोपी वाटते, पण त्यात भक्ताच्या तपश्चर्येचं प्रतिबिंबच […]
१८४. निरपेक्ष तो मुख्य भक्त
ज्याला या चराचरातील भौतिक ओढींच्या पूर्तीची लेशमात्र अपेक्षा नाही, अशा निरपेक्षालाच ही परमप्राप्ती होते
१८२. एकात्मता
‘मी’च्या भ्रामक सत्तेनं स्वतंत्र अस्तित्व जोपासू पाहतं, पण अखेरीस एकाच चैतन्य शक्तीत लयही पावतं
१८१. ‘मी’ आणि ‘तू’
अनंत मोहग्रस्त कर्मानीच आपलं प्रारब्ध घडलं आहे, हे जाणवतं
१८०. अद्वैत
आईनं मारलं तरी ते आईलाच बिलगतं. उच्च-नीच, आप-पर ही जाणीवच त्याला नसते. त
१७९. आहाराभ्यास
कुटुंबाच्या पालनपोषणाची जबाबदारी आहे, तर तीदेखील योग्य रीतीने पार पाडणे हे कर्तव्यच आहे
१७५. शब्द-भ्रम
अध्यात्माच्या मार्गावर येईपर्यंत परमार्थ काय, ते आपल्याला माहीत नव्हतं.
