भा.ल. महाबळ

‘‘आपण तिघं नाना रासनेंकडे जाऊन येऊ. एकटे पडले आहेत.

मुलुंडच्या चिंतामण देशमुख उद्यानात, अजस्र, न वाजणारी, वेगवेगळी वाद्यं ठेवली आहेत

‘‘का? का? मी खात्रीने प्रेमविवाहच केला असता!’’

श्रुती ही फुलपाखरं मागील जन्मी कोणत्या तरी विठ्ठलभक्त वारकऱ्यांच्या घरातील असणार.

आठवडय़ातून चार दिवस खोटे व किराणे ‘विरंगुळा’त गंधर्वमंच उभारतात.

वय ८५च्या आसपास म्हणजे पक्कं म्हातारपण! ते वय मोकाशी, ओक व परब यांच्या वाटय़ाला आलं होतं.

‘‘टीव्हीवरच्या जाहिरातींनी उच्छाद मांडला आहे.’’ परबांनी उतरलेलं तोंड उघडलं.

बाबूराव ओरडले, ‘‘शंभू, मी भाजलो हे सांगू नको. मी पाहता पाहता ठीक होईन.

‘‘मोकाशी, भारत सरकारनं फेब्रुवारीमध्ये अर्थसंकल्प सादर केला. त्या घटनेला कितीतरी आठवडे झाले.

असं आहे होय! म्हणजे या गृहस्थांची ही दुसरी बायको आहे तर! म्हणून लेकाचा फुलं देतो आहे.

परब अपराधी स्वरात म्हणाले, ‘‘मोकाशी, ओक व मी एकत्रपणे विवाहाचा साठी समारंभ साजरा करणार आहोत.

मोकाशींच्या सुनेनं त्यांना सकाळचा दुसरा चहा पंधरा मिनिटं उशिरा दिला होता.