मीना घरात आली तेव्हा तिची लेक राधा ‘काळी ४, पांढरी ५’ असं स्वत:शीच पुटपुटत वहीत कसल्या तरी नोंदी करत होती.
आनंदघन’ या टोपणनावाने लताने संगीत दिग्दर्शनही केलंय. पण इतरांना आनंद देणाऱ्या याच लताचं बालपण मात्र खडतर होतं.
आपल्या भारत देशाचा ‘राष्ट्रध्वज’ म्हणून ज्याला सन्मान मिळाला, मीच तो ‘तिरंगा’!
संगीताचे बाबा घरी आले तेव्हा ते अगदी शांत होते. संगीताने बाबांना पाणी आणून दिलं. आई गॅसवर जेवण गरम करायला ठेवून…
एका भव्य रथाचं जमिनीत रुतलेलं चाक आणि कर्ण ते बाहेर काढण्याचा प्रयत्न करत आहे..
‘‘अरे व्वा! बाप्पांच्या मूर्ती काय सुरेख दिसताहेत! पेशवाई फेटा, पेशवाई सिंगल लोड, पद्मासन मूर्ती, लाल गणपती, बाल गणपती..’’
गेले वर्षभर हैदोस माजवलेल्या करोना विषाणूमुळे सगळ्यांनाच स्वच्छतेचे ‘प्रोटोकॉल’ पाळावे लागत होते.
हेरून नवीन सामान आलं की ते काही काळ तिथेच ठेवलं जाई.
सोसायटीतील लोकांना अगदी माफक किमतीमध्ये त्यांचे स्टॉल लावता यायचे. यंदा यश आणि जयने मिळून स्टॉल लावला होता.
वेर्णेकरसरांच्या अ‍ॅकॅडमीमध्ये मुळात निवड होणंच खूप अवघड आहे आणि इथे तुला समोरून संधी चालून आलीये!
सध्या शाळेला ख्रिसमसनिमित्त सुटी असल्यामुळे आरव त्याच्या बाबांना मदत करायला दररोज दुकानावर येत होता.
राजा विक्रमजीत इतका पराक्रमी होता की, नगराला कुणा शत्रूच्या आक्रमणाची कसली भीती नव्हती. त्यामुळे नगरात नेहमी शांतता असायची.
