उत्तरा केळकर

वर्षभर मी जे लिखाण केलं त्यावर वाचकांच्या प्रतिक्रिया या अतिशय छान आणि वाचनीय होत्या.

जेव्हा मी बप्पी लाहिरींच्या कार्यक्रमात गात होते, तेव्हा त्यांची स्वत:ची रेकॉर्डिग्जही खूप जोरात चालली होती.

अगदी पहिलीपासून आम्ही एका वर्गात! मग पाचवीत आम्ही दोघींनी सेंट कोलंबात अ‍ॅडमिशन घेतली.

औरंगाबाद विमानतळावर विमान उतरणार तोच अचानक वातावरणात बदल व्हायला लागला.

खूप मंतरलेले आणि साधे दिवस होते ते! आनंदाच्या व्याख्यासुद्धा तेव्हा वेगळ्या होत्या.

सकाळी जाग येते, तीच मुळी पक्ष्यांच्या जुगलबंदीने!

‘‘आई लता मंगेशकर म्हणजे कोण गं?’’

गाणं तुकडय़ा तुकडय़ांनी किंवा अगदी एकेक ओळ घेऊनसुद्धा रेकॉर्ड केलं जाऊ लागलं.

डोळ्यांतले अश्रू उरात अडवून संगीताचा झरा त्यांनी खळाळता ठेवला

गाणं म्हणायला किंवा नृत्य करायला दिली होती. ते स्पर्धक नव्हते, पण एक सामाजिक बांधिलकी आणि प्रोत्साहन म्हणून अशा मुलांना ‘मी…

मी मिसेस रामनाथनचा शोध घ्यायला सुरुवात केली, पण त्यांनी दिलेला नंबर लागतच नव्हता.