महाराष्ट्राला सकस आणि फार मोठी नाट्यपरंपरा आहे. खूप वेगवेगळे प्रयोग रंगभूमीने पाहिले, पाहात आहे. त्यातूनच प्रचंड ताकदीचे नाटककार, दिग्दर्शक आणि…
लिहिण्यापूर्वी एका गोष्टीबद्दल आमचं एकमत झालं- की आसपास जे चाललंय, दिसतंय त्यात वाईट भरपूर आहे.
खरं म्हणजे कुठचीही गोष्ट किंवा काम शिताफीने, सफाईने करणारी माणसं बघणं नेहमीच सुंदर असतं.
नशिबाने अशा दोघीजणी भेटल्या की ज्यांनी मुक्तीचा अगदी वेगळा अर्थ दाखवून दिला.
कुठच्याही नवीन ठिकाणी जायचं असलं की, आपल्या मनात काही ठोकताळे तयार होतात.
मैफील सुरू होताना गायक षड्ज लावतो, तशी असते प्रत्येक पात्राची पहिली एन्ट्री!
साधारण १९७७चा सुमार- एका दुपारी ‘गोवा हिंदू असोसिएशन’च्या हॉलचं दार मी घाबरत-घाबरत उघडलं.
चार जण सोडले तर बहुतेक सगळे नट तेच आहेत, जे सोडून गेले त्यातले दोघं परतही आले आहेत.
मी ‘दूरदर्शन’ला गेले तेव्हा आमची अचानक भेट झाली. त्या म्हणाल्या, ‘‘तुझी खूप आठवण येत होती.’
आपल्याकडे जसा पितृ पक्ष असतो, तसाच आणि त्याच काळात जपानमध्ये असतो आणि त्याला ‘ओबॉन’ म्हणतात.
प्रत्येक दिग्दर्शकाची कामाची पद्धत वेगळी असते, माझी सुरुवात या ‘स्पेस’पासून होते.
‘अगं अगं म्हशी’ करत का होईना पण आता मी ही सगळी तंत्र-यंत्रं वापरायला शिकले आहे.
