लेखक
- प्रसाद रावकर
- चैतन्य प्रेम
- संदीप आचार्य
- उमाकांत देशपांडे
- विकास महाडिक
- बबन मिंडे
- विवेक विसाळ
- अपर्णा देगावकर
- भगवान मंडलिक
- विनायक परब
- दया ठोंबरे
- सुहास बिऱ्हाडे
- प्राजक्ता कासले
- दयानंद लिपारे
- रेश्मा राईकवार
- हर्षद कशाळकर
- नीरज पंडित
- किन्नरी जाधव
- अनिकेत साठे
- निशांत सरवणकर,
- सुहास सरदेशमुख
- महेश बोकडे
- दिगंबर शिंदे
- मीनल गांगुर्डे
- संतोष प्रधान
- संजय बापट
- सचिन दिवाण
- जयेश सामंत
- सुरेश वांदिले
- सुहास जोशी
राजीव साने
कटुता व हीनगंडाचे ‘आतून’ निरसन
धार्मिक-मूलतत्त्ववादात जसा कडवा त्वेष (फॅनॅटिसिझम) असतो तसा त्वेष, सर्वच राजकीय-मूल्यप्रणाल्यांमध्ये वाढतच चाललेला आहे.
शेतकरी-प्रश्नाच्या कुंठिततेचे रहस्य
भाव-पाडू-धोरण, सिंचनाचा अभाव, तंत्रज्ञान स्वातंत्र्य नसणे ही निदाने मांडली गेली आहेत.
गोऱ्या कातडीचा अपराधगंड
एग्झिस्टेन्शियलिझम म्हणजे असारसत्तावाद. इसेन्स मानला की हुकलेच अशी धारणा, ही पहिली लाट होती.
शिक्षण पुनर्रचनेची त्वरेने गरज
प्राध्यापकांचा विषयातील क्षेत्राशी संबंध न उरता प्राध्यापैकी हेच स्वयंपोषक क्षेत्र बनले आहे.
चीनशी स्पर्धेत टिकावेच लागेल
एकूण जागतिक अर्थकारणात आणि राजकारणात भारताचा मुख्य स्पर्धक चीन आहे. चीनने आपल्याला मागे टाकलेलेच आहे, पण हे अंतर कमी करावेच लागेल.
इहवाद्यांना हिंदुत्व का ‘चालते’?
इहवाद कधी ‘बाटत’ नसतो! पण इहवाद म्हणजे जडवादच असे नकळत गृहीत धरले जाते.
आर्थिक-डावे ते निम्नगटीय-प्रतिगामी
अर्थ स्पष्ट न करता शब्द वापरत राहणे ही अगदी वाईट सवय असते. त्यामुळे गैरसमज आणि गोंधळ जास्त होतात.
शांतता? कोर्टे पुरेशी नेमा की!
हल्ली व्हिडीओ क्लिप व्हायरल झाल्याने कित्येक गुन्ह्यंना किमान वाचा फुटते व कधी पुरावाही मिळतो.
न्यायव्यवस्थाच स्वातंत्र्यरक्षक
मानवहिताच्या कल्पनांवर वाद असले, तरी मानवहित, हे व्यक्ती हाच एकक धरून ठरवले पाहिजे! समूहांना मने नसतात.
उद्योग भुईवर, सेन्सेक्स आभाळात
अ ची कथा त्याच्या पातळीवर चालू आहे. क्ष, य आणि झ यांच्या कथेशी अ चा संबंधच येत नाहीये.
मतदारांपुढील नमुनेदार पेच
आपला लेसर एव्हिल ऑप्शन जिंकला नाही म्हणून आपले मत वाया गेले असे मात्र कदापिही मानू नये.
धोरणे देशाची, मतदार स्थानिक!
सर्वच पातळ्यांवर (कोणत्याच ऐहिक बाबतीत!) धोरणात्मक ध्रुवीकरण न होणे, ही गंभीर समस्या आहे.
स्व : अनुभविता, कथेकरी, चिकित्सक
खेळायलाच न मिळण्यापेक्षा हरणे हे कधीही चांगले. निर्थकतेपेक्षा वैफल्य केव्हाही चांगले.
स्व: अनुभविता, कथेकरी, चिकित्सक
गुंतवणूक वाया गेली असे ‘ठरू’ नये म्हणून तोटय़ातले उद्योगही चालू ठेवले जातात.
पिंडधर्म, युगधर्म, मनुष्यधर्म
भरपूर विसंगती असूनही त्या ‘विसंगती’च न वाटू देणे याला आपण ‘बनचुका/ चॅप्टर’ माणूस म्हणतो.
ऐहिक अभ्युदयाकडे दुर्लक्ष का?
श्रमण, भक्ती आणि वैदिक या धारांच्या समन्वयवादी संयोगाने हिंदू हा पंथ-समुच्चय निर्माण झाला.
रोबोंच्यात स्व-आकांक्षा उद्भवतील?
जाणिवेचे स्वरूप काय आहे? हा सध्या सर्वाधिक महत्त्वाचा प्रश्न बनला आहे.
भावविश्व-सुधारणा भावविश्वातूनच!
तंत्रे वापरून साधन-सुसज्जता वाढवण्यासाठी, वस्तुविश्वाचे विज्ञानच लागेल.
‘डायलेक्टिक्स’ : वैचारिक पूर्वपीठिका
संघर्ष (स्ट्रगल) उफाळल्यामुळे ते पुढे नेणाऱ्या दिशेने, म्हणजे बलवानांना क्षीण करत व बलहीनांचे बल वाढवत, सरकू शकते.
तंत्र व मानव्य : विद्यांमधील दुभंग
तांत्रिक-प्रगती स्वयंभूपणे होतच राहिली आहे. नवमार्गशोधन (इनोव्हेशन) हा मानवी स्वभावच आहे.
संधीच्या समतेसाठी सक्षमीकरण
पळण्याच्या स्पर्धेत बाहेरील कक्षेतून पळणाऱ्यांना पुढे स्टार्ट देऊन, कापायचे अंतर समान केले जाते.
कॉस्ट + ५० % : फसवे आश्वासन
किंमत-विमा योजना किंवा अगोदरच रोख मदत देऊन संरक्षण पुरवणे हे अद्याप झालेलेच नाही.
