. प्रत्यक्ष पोहोचून अन्य राज्यातल्या एकेका जनआंदोलनासाठी राज्यकर्त्यांना घातलेले साकडे हेही कधी वाकडे ठरायचे तर कधी तोकडे.
काँग्रेस पक्ष मात्र स्वातंत्र्य चळवळीतून निघाल्याने असेल, पण यांच्या तुलनेने खूपच संवादशील.
अनेक जनसंघटनांनी मिळून आजवर जपलेले सत्य-अहिंसेचे मूल्य आणि ही सनातनी हिंसा थांबवण्याची, निदान धिक्कारण्याची कृती पुढे न्यायलाच हवी.
निवडणुका जवळ आल्या की आपल्याच काय, कुठल्याही देशातील नेतृत्वाला देशप्रेमाचे, देशवासीयांवरील प्रेमाचेही भरते येते.
मंत्रिमंडळ बनवणे व नंतर विस्तारत जाणे ही करामत असते, तसेच काहीसे या समित्यांच्या भेंडोळ्याबाबतही घडलेले दिसले.
‘सबका साथ, सबका विकास’च्या घोषणेने जसे शेतकऱ्यांच्या आत्महत्या लपवता येत नाहीत,
मध्य प्रदेशचेच नव्हे तर महाराष्ट्र आणि गुजरातचेही १००% विस्थापित आदिवासी सतत लढतच राहिले हे तरी आपल्या कानी आलेच असणार.
राजकारणाच्या परस्परविरोधी दाव्यांमध्ये अडकून पडलेले सत्य मात्र बाहेर आले आहे, ते पुन्हा एकदा सत्याग्रहापोटीच
जगणे.. जपणे..
जगणे.. जपणे..
‘ऊसाचा रस पिणारी माणसं आणि माणसाचा रस पिणारे ऊस!’
जगणे.. जपणे..
