माधवी गोखले

हे सदर सर्वासाठी होतं तरी तरुण मुलं आपल्याशी कशाला मैत्री करतील असं पूर्वी वाटायचं

केतकीची नेहमीची ट्रेन चुकल्याने नेहमीच्या मैत्रिणींशिवाय तासाभराचा प्रवास कंटाळवाणा होणार

केतकी ऑफिसला जायच्या गडबडीत होती. इतक्यात फोनची रिंग वाजली. आदित्यच्या शाळेतून फोन होता.

तिच्या डोक्यात विचारचक्र सुरू झालं

‘परिस्थितीपेक्षा आपण स्वत:शी जे बोलतो त्यानं सगळ्यात जास्त तणाव वाढतो.

किंबहुना या वाटण्यानेसुद्धा मला आलेल्या तणावामध्ये भर पडते

त्याला मराठीत आणि गणितात अपेक्षेपेक्षा खूपच कमी मार्क मिळाले.

राग आल्यावर आकडे मोजायला सांगतात. पण आकडे मोजून राग कसा कमी होणार?

आजकाल आदित्य खूप चिडायचा. त्याचा सारखा मूड जायचा.

आपल्याला नैसर्गिकपणे इतक्या गोष्टी मिळतात, पण आपण त्याचा उपयोग करत नाही.’’

‘दुसऱ्याच्या बुटात पाय घाला आणि त्यांना काय वाटते हे बघा, हे समानुभूतीचे मर्म मला पटते आणि जमते. पण स्वत:च्या समानुभूतीचे…

मकरंदच्या ऑफिसमधली परिस्थिती सुधारत होती. त्यांना एक नवीन प्रोजेक्ट मिळाले होते.