Page 2 of तिच्या नजरेतून तो

शिक्षणाबरोबरच दैनंदिन जीवनात करावी लागणारी कामं ती आनंदाने करत करत होती.

एकदाचे ते १२.२९ झाले, सनई-चौघडे वाजले, ‘वाजवा रे वाजवा’ म्हणत सगळ्यांनी अक्षता उधळल्या..

ती दिसतच नाही पंचविशीची. केस अगदी बारीक कापलेले.

‘‘आता तुझ्याशी बोलताना जपून बोललं पाहिजे. तूसुद्धा माझ्याविरोधात केस ठोकलीस तर?’’

‘काय ही सलग पोरींची पिलावळ, आता ‘वंशाला’ दिवा हवाच!’ ‘बघा आता हिला पोरं होणार नाहीत, आणायची का एखादी दुसरेपणावर?’

नसेल आपण प्रपोज मारलेलं कधीच एकमेकांना. राखी तर नाहीच बांधणार बावळटासारखी

‘तो’, ‘ती’ आणि ‘ते’ यांच्यात मैत्री होणं किती आवश्यक आहे हे पदोपदी जाणवत राहतं.

माझाच रस्ता ओलांडणारा एक वाटसरू म्हणून.

‘‘अगं, किरण आला होता.. तू अनूसोबत हॉस्पिटलमध्ये आहेस कळल्यावर म्हणाला

प्रेम.. लग्न.. संसार, या कुठल्याच गोष्टी आपल्यासाठी नाहीतच, अशी तिची ठाम समजूत होती.

‘प्रियंका रमेश पाटील’. यातील हे जे माझ्या नावामागचं ‘रमेश’ आहे ते माझं ब्रह्मांड.