आमचं ऐकलंत का हो खरंच?
या लेखांना अगदी आंतरराष्ट्रीय पातळीवरसुद्धा, सर्व वयोगटांमघून, भरभरून प्रतिसाद मिळाला.
आम्ही असे हरवतो!
ज्ञानदेवी-चाइल्डलाइनला एक वडील व्याकूळतेने ७-८ वर्षांपूर्वी हरवलेल्या मुलाची व्यथा सांगत होते.
आधारगृहे की शोषणगृहे?
गरजेपोटी चांगली सुरक्षित जागा म्हणून पालक मुलांना आपल्यापासून दूर एखाद्या निवाऱ्यात ठेवतात.
बालपणच नाही तर बालदिन कसला?
न्याय मिळण्याच्या प्रक्रियेत इतकी दिरंगाई असते की न्याय संस्थेवरचा विश्वासच उडू लागतो.
बालपण हरवतंय!
झोपडपट्टीतल्या अथवा खेडेगावातल्या मुली तर घरात पाठचे भावंड आले की घरच्या गृहिणीची जबाबदारी पेलतात.
अज्ञानाचा ताण
सुंदर जग दाखवणारा गुलाबी चष्मा आंधळे करून कायमचे जायबंदी करत नाही ना याची काळजी घ्यायला हवी आहे.
‘नाही’ म्हणण्याची किंमत
प्रत्येकाच्या आयुष्याच्या ठरावीक टप्प्यात मित्र परिवाराचे माहात्म्य मोठे असते.
आंतरजालाचा ‘न्यूड’ सापळा
एक दिवस मित्राने फोन केला असता मत्रीण अंघोळ करीत होती. फोटो पाठव असे म्हणाला.
पोर्नोग्राफीचे वाढते व्यसन
एकूणच यू-टय़ूब असो, गुगल अथवा कोणतेही असे माध्यम, हा माहितीचा न संपणारा खजिना असतो.
बंध जोडणारी परंपरा हरवतेय..
आधुनिक बाळंतपणाच्या पद्धतीत बाळ जन्मत:च त्याला न धुता पुसता आधी आईच्या छातीवर ठेवले जाते.
बेचिराख बालपण
लहानग्यांना बालपण नाकारणे यापेक्षा मोठा अन्याय नाही आणि एक दिवसाच्या कौतुकाने गमावलेले बालपण परत येत नाही.
मुलांसाठी सुरक्षित स्थानेच नाहीत?
एकूण समाजजीवनात मुले किती असुरक्षित आहेत याबद्दल आपण रोज ऐकतो-वाचतो-पाहतो.
आता सहन होत नाही!
सुनीताच्या घरातील पेइंगगेस्टने तिला व्हिडीओ-गेम पाहायला घरात बोलावले आणि तिच्यावर नको तो प्रसंग आणला.
शिबिरांचे तुरुंग
उन्हाळ्याची सुट्टी म्हणजे मुलांसाठी शिबिरे शोधण्याची पालकांची लगबग आणि शिबिरांच्या जाहिरांतींचीही.
चित्रे इशाराही देतात!
एक ५-६ वर्षांची मुलगी काही केल्या बाबाचा हात सोडत नव्हती. त्याला ऑफिसातही जाऊ देत नव्हती
