मी जेमतेम ३-४ वर्षांची असताना आईने तिच्या अष्टावधानी स्वभावानुसार एक स्वत:चं नाटक करायचं ठरवलं. नाव होतं – ‘पांघरलेली कातडी’.
लहानपणी आई-आजोबांबरोबर एक लिंबूटिंबू म्हणून अणि पुढे ‘दूरदर्शन’ आणि चित्रपट क्षेत्रात केलेल्या कामगिरीच्या संदर्भात सई परांजपे तब्बल ३३-३४ देश फिरल्या.…
‘‘माझ्या आयुष्यावर खरं साम्राज्य मांजरांचं होतं. सख्खं भावंड नसल्याची उणीव या लाघवी सोबत्यांनी कायम भरून काढली. प्रत्येकाची वेगळी तऱ्हा, वेगळा…
भारतीय चित्रपट सहसा गल्लाभरूच असला तरीही काही विचारी मंडळींनी या चौकटीतून बाहेर पडत समाजमनाचा आरसा दाखवण्याचं कामही त्यातून केलं.
लीलूताईंची माझी प्रत्यक्ष गाठभेट पडली ती फार पुढे.. म्हणजे साधारण दहा-पंधरा वर्षांपूर्वी.
आई म्हणोनि कोणी आईस हाक मारी’ कवी यशवंत यांची केवढी हृदयस्पर्शी ही कविता.
विसाव्या शतकाच्या शेवटच्या दशकात, ‘प्लस चॅनेल’ नावाची प्रकाशवाहिनी जोरात होती
