मेघना जोशी
रोहन आणि किशोर हे दोघे जिवलग मित्र शाळेत सतत सोबत असतात. आता सातवीत आहेत, पण बालवाडीपासून एकाच बाकावर बसतात. दोघेही पूर्वी वागण्याबोलण्यात सारखेच होते, पण गेल्या वर्षीच्या मार्च महिन्यापासून थोडा बदल झालाय. रोहन किशोरपेक्षा थोडा वेगळा वागू लागलाय. थांबा.. थांबा. रोहन बिघडला.. असा विचार का केलात तुम्ही लगेच? वेगळा वागू लागला म्हणजे किशोरपेक्षा जरा जास्त चांगला वागू लागला. किशोरहून रोहन त्याच्या काकणभर सरस झालाय. हे कसं घडलं याचं सगळय़ांनाच नवल वाटतंय, अगदी किशोरलाही! पण त्याचं कारण मात्र समजत नव्हतं त्याला. शेवटी नवीन वर्षांच्या सुरुवातीलाच किशोरनं विचारलंच त्याला, ‘‘रोहन, तू एवढा कसा काय बदललास रे गेल्या वर्षांत? इतरांचा आवडता झालायसच, पण माझाही जरा जास्त आवडता झाला आहेस तू हल्ली. मीही तुझ्यासारखं वागायचा प्रयत्न करतो, पण जमत नाहीय मला.’’
‘‘कसं जमेल! तुझ्याकडे माझ्या आजीसारखी आजी कुठे आहे?’’ रोहनच्या या बोलण्यावर किशोरनं प्रश्नार्थक चेहऱ्यानं पाहिलं. त्यावर रोहन हसत म्हणाला, ‘‘अरे, गेल्या वर्षी माझी आजी आलीय नाही का गावाहून आमच्याकडे. तिनं मला आनंदी, समाधानी आणि प्रसन्न राहण्यासाठीच्या वेगवेगळय़ा, पण छोटय़ा छोटय़ा युक्त्या सांगितल्यात, ज्यामुळे मी आधी होतो त्यापेक्षा जास्त आनंदी, समाधानी आणि प्रसन्न झालो.’’
‘‘पण आनंद, समाधान आणि प्रसन्नता म्हणजे सुख असं म्हणाले ना सर परवा. म्हणजे तू सुखी झालास म्हणून सगळय़ांना आवडू लागलास?’’
‘‘पूर्ण नाही काही, पण थोडासा झालो खरा सुखी.. त्यामुळे आवडता होतोय कदाचित सर्वाचा. तो कसा ते सांगतो तुला आता हळूहळू..
joshimeghana.23@gmail.com
