घराच्या कोपऱ्यात निजलेल्या म्हातारीच्या मनात आनंदाचे तरंग उमटतात, तिचे डोळे उत्साहानं लुकलुकतात. त्याच उत्साहाचं आणि चैतन्याचं वहन माझ्या खोल्याखोल्यांमध्ये होतं.
मुग्धाची दहावीची परीक्षा सुरू होतेय त्यामुळे परीक्षेच्या आधी तिनं कंपासपेटीचं रूपच पालटून टाकलं होतं. आज तिला स्वच्छ नीटनेटकी केली होती.
‘‘शुभ सकाळ हर्ष. नवीन वर्षांच्या खूप खूप शुभेच्छा!’’ म्हणत आईने एक सुंदरसा बॉक्स त्याच्या हातात ठेवला.
आयुष्याच्या अर्थाबद्दलची मला जाणवलेली पहिली शाश्वत गोष्ट भगवद्- गीतेवरच्या चर्चेवेळी माझ्या वडिलांकडून कायमच ऐकलेली होती, ती म्हणजे ‘आत्मा शाश्वत, देह…
अथर्वने आईने सांगितल्याप्रमाणे ती पेटी आपल्या बेडजवळ ठेवली आणि ‘ती उघडू नकोस’असं राधाला दहादा बजावलं.
आठवीतल्या कान्हाला आता चांगलीच समज आलेली आहे. तो प्रतिवादही करू शकतो हे आईच्या लक्षात आले आणि ती गप्प बसली.
बाबांनी व्हरांडय़ात ठेवलेल्या पिशवीतली चिठ्ठी काढून अगदी उत्सुकतेने हातात घेतली.
राज्यातील शाळा टप्प्याटप्प्याने सुरू होत आहेत.. लवकरच त्या सुरळीत सुरू होतील, अशी आशा आहे.
भारतात करोना व्हायरसमुळे स्थानबद्धता जाहीर झाली आणि मनवा व ओमला आईने स्थानबद्धतेबाबतची अनेक उदाहरणं दिली.
नापास हा साधा सरळ बिनाजोडाक्षरांचा शब्द व्यक्तीचं मानसिक खच्चीकरण करतो म्हणून तो वापरायचा नाही.
राजेबाईंना हल्ली नववीच्या वर्गात जाताना काय करावं हे लक्षातच येत नसे.
अगदी परवाच शाळेचं स्नेहसंमेलन आटोपलं होतं. दीक्षा, श्रावणी आणि निखिल तिघंजण गप्पा मारत बसले होते.
