ते र्वष २०१० असावं!  ‘मी मराठी’ने वाहिनीतर्फे ‘छोटय़ांसाठी एक गाण्याची स्पर्धा आयोजित केली होती. साधारण सहा-सात वर्षांपासून पंधरा वर्षांपर्यंतची मुलं-मुली होती त्यात! आरे कॉलनी (गोरेगाव) परिसरात एका स्टुडिओत त्याचं शूटिंग होतं. मुलांना मार्गदर्शन करायला संगीत-दिग्दर्शक मिलिंद जोशी होते. परीक्षक म्हणून मी आणि प्रसिद्ध कवी संदीप खरे होतो आणि कार्यक्रमाचं सूत्रसंचालन प्रसिद्ध अभिनेते प्रशांत दामले करीत होते. ही स्पर्धा १२ एपिसोडमध्येच पूर्ण होणार होती. प्रत्येक एपिसोडमध्ये वीस-बावीस मिनिटांची स्पर्धा आणि शेवटची पाच मिनिटे वाहिनीने, अपंग, मतिमंद किंवा दुर्धर आजार असलेल्या एखाद्या मुलामुलीला, गाणं म्हणायला किंवा नृत्य करायला दिली होती. ते स्पर्धक नव्हते, पण एक सामाजिक बांधिलकी आणि प्रोत्साहन म्हणून अशा मुलांना ‘मी मराठी’ने रंगमंच उपलब्ध करून दिला होता. स्तुत्य उपक्रम होता तो! कार्यक्रमाचं शीर्षक होतं, ‘छोटय़ांची धमाल, सुरांची कमाल’. सकाळी दहापासून ते रात्री दहा/ अकरापर्यंत शूटिंग चालायचं. पाच दिवसात शूटिंग आटपायचे असल्याने दररोज दोन/ तीन एपिसोडचं शूटिंग होई. मेकअप करायला, कपडे बदलायला, मुलामुलींना वेगवेगळ्या पण कॉमन रुम्स दिल्या होत्या. त्यांच्या आणि त्यांच्या पालकांची खाण्यापिण्याची व्यवस्थाही ‘मी मराठी’च करत होती. माझ्यासाठी, संदीप खरे व प्रशांत दामले यांच्यासाठी स्वतंत्र एसी रुम्स होत्या.

या बातमीसह सर्व प्रीमियम कंटेंट वाचण्यासाठी साइन-इन करा
ई-मेल द्या, नी साइन-अप करा
Already have a account? Sign in

शूटिंगचा पहिला दिवस पार पडला. दुसऱ्या दिवशीचे पहिल्या एपिसोडचे शूटिंग संपले आणि मी माझ्या खोलीत आले. बघते तर, पलंगावर एक दहा/ बारा वर्षांची मुलगी झोपलेली आणि तिची आई खुर्चीवर बसलेली. जरा नाराजीतच मी त्यांना विचारलं, ‘‘कोण तुम्ही? आणि इथे काय करताय?’’ त्यावर त्या बाई शांतपणे म्हणाल्या, ‘‘ही झोपलेली माझी मुलगी संगीता, पुढच्या एपिसोडमध्ये तिचं शूटिंग आहे. रक्ताचा कर्करोग झालाय तिला, प्रवास करून आल्यामुळे थकल्येय ती. म्हणून झोपलीय.’’ मी एकदम ओशाळून म्हटलं, ‘‘अहो! काही हरकत नाही. झोपू दे तिला.’’ मग ती बाई सांगू लागली, ‘‘गेले वर्षभर आम्ही नाशिकहून आठवडय़ातून तीनदा टाटा कर्करोग रुग्णालयामध्ये येतो. पहाटे उठायचं, स्वयंपाक करायचा, निघायचं, इथे रुग्णालयात पोहोचायचं, उपचार घ्यायचे आणि मग संध्याकाळच्या ट्रेनने नाशिकला परत! परत जाताना भयंकर गर्दी असते गाडीला! आणि उपचारामुळे सारख्या उलटय़ा होत असतात संगीताला! मग कुणी तरी दया येऊन आम्हाला बसायला जागा देतं. रात्री मोठय़ा मुलीने थोडासा स्वयंपाक केलेला असतो. उरलेले तीन दिवस संगीता शाळेत जाते आणि त्राण नसताना जिद्दीने नाचतेसुद्धा! माझे पती एका शाळेत शिक्षक आहेत, पण त्यांच्या पगारात कसं भागणार सर्व! बचत केलेले पैसे आताच संपत आलेत. पुढे कधी हिला बरं वाटणार कोण जाणे! प्रत्येक दिवस तणावात जातो नुसता!’’ हे सर्व ऐकल्यावर माझं हृदय पिळवटलं. देव एकेकाची किती परीक्षा घेतो! थोडय़ा वेळातच पुढल्या एपिसोडचं शूटिंग सुरू झालं. शेवटच्या पाच मिनिटात संगीताने नृत्य केलं. एवढी बारीक असूनही बेभान होऊन नाचत होती ती! आपला आजार विसरून, खुशीत वेगळ्याच दुनियेत होती ती! आम्ही परीक्षकांनीसुद्धा तोंड भरून तिचं कौतुक केलं. एपिसोड संपल्यावर त्या दोघी माझ्या खोलीत कपडे बदलायला गेल्या. ‘‘मला तुमच्याशी बोलायचंय,’’ असं सांगून मीही पाठोपाठ खोलीत गेले.

आणखी वाचा
मराठीतील सर्व उत्तररंग बातम्या वाचा. मराठी ताज्या बातम्या (Latest Marathi News) वाचण्यासाठी डाउनलोड करा लोकसत्ताचं Marathi News App.
Web Title: Jhunj
First published on: 30-07-2016 at 01:09 IST