Page 47 of अग्रलेख

शेतकऱ्यांच्या हिताची इच्छा प्रामाणिक असेल तर एकदा सौहार्द पेरून पाहायला हरकत नाही.

भारताबद्दल आणि त्याच्या संस्कृतीबद्दल ममत्व वाटणाऱ्या सर्वानीच कपिला वात्स्यायन यांचे कला-संस्कृतीविषयक चिंतन समजून घ्यायला हवे.. 

शिक्षण आणि आरोग्य ही आपल्या व्यवस्थेतील सर्वोच्च दुर्लक्षित क्षेत्रे. त्यामुळे शिक्षक आणि डॉक्टर ही या दुर्लक्षाची अपत्ये ठरतात.

संयुक्त अरब अमिराती, बहारीन या देशांशी इस्रायलचे करार घडवून आणणे ही ट्रम्प यांची राजकीय खेळी.

आर्थिक दुर्बलांना कांदा स्वस्त दराने देण्याचा मार्ग न वापरता सरकार बाजारभावावरच नियंत्रण मिळवू पाहाते.

एकीकडे चर्चेस तयार होणारा चीन खासगी कंपन्यांमार्फत भारतीय उच्चपदस्थांवर पाळत ठेवून नामानिराळा राहू पाहातो, हे कसे विसरता येईल?

अर्थव्यवस्था यापुढल्या काळात वाढली तरी विषमताही वाढेल

‘ऑस्कर’साठी २०२४ पासून ‘वंचितांना प्रतिनिधित्व’ वगैरेसारखे निकष लागू झाल्यास ती निव्वळ प्रतीकात्मक सुधारणा ठरण्याचा धोका आहेच..

मध्यम जातींचे आरक्षण-लढे देशभरातील जवळपास सर्वच महत्त्वाच्या राज्यांमध्ये सुरू आहेत. एक देश म्हणून आपण या प्रश्नाचे काय करणार आहोत?

एकापेक्षा एक अक्राळविक्राळ प्रश्न आ वासून उभे असताना आपण कशावर चर्चा करून मने रिझवून घेत आहोत? 

सरकारचा सर्व प्रयत्न होता तोच मुळी चीन आणि भारत यांच्यात काहीच समस्या नाही आणि सर्व काही सुरळीत आहे हे दाखवण्याचा.

रूढार्थाने केशवानंद भारती हरले, पण सरकारही जिंकले नाही.. ‘राज्यघटनेची मूलभूत चौकट’ मात्र अजिंक्य ठरली!