बाबांची स्वप्नपूर्ती!

बोरिवलीतील जुन्या एमएचबी कॉलनीतील २२५ चौरस फुटांच्या घरातून पूनमच्या क्रिकेट कारकीर्दीला सुरुवात झाली. जत्रेला गेल्यावर वडिलांकडे पूनमने खेळणी किंवा बाहुलीचा हट्ट कधीच धरला नाही. तिने नेहमी बॅट-बॉलचीच मागणी केली. वडील गणेश राऊत यांनीही तिच्यातील क्रिकेटची आवड तळहाताच्या फोडाप्रमाणे जोपासली. आर्थिक परिस्थिती नसतानाही पूनमला एक उत्तम क्रिकेटपटू घडवण्यासाठी त्यांनी बरेच काबाडकष्ट केले.

‘‘पूनमने क्रिकेटसाठी प्रचंड मेहनत घेतली. कारण मेहनतीशिवाय आपल्याला यश मिळणार नाही, याची जाण तिला लहानपणीच करून दिली होती. आंतरराष्ट्रीय स्तरापर्यंत मजल मारणे कठीण होते. तिने क्रिकेटसाठी, तर मी तिच्यासाठी प्रचंड संघर्ष केला. घरात मी एकटा कमावणारा असल्याने सर्व जबाबदारी पार पाडताना अनेकदा तारांबळ उडाली, परंतु पूनमच्या स्वप्नपूर्तीने शांत बसू दिले नाही. आज तिच्या यशाने आम्ही घेतलेल्या मेहनतीचे चीज झाल्याचे वाटत आहे,’’ असे पूनमचे वडील गणेश राऊत सांगत होते.  मुलांसोबत क्रिकेट खेळण्यापासून त्यांनी कधी तिला रोखले नाही. पूनमनेही स्वत:ला क्रिकेटमध्ये झोकून दिले होते आणि म्हणून दुखापत झाली तरी दुसऱ्या दिवशी पुन्हा क्रिकेटच्या मैदानावर जाण्यास ती तयार असायची. खेळताना अनेकदा तिला जखमा व्हायच्या आणि वडील घरात बर्फाच्या पिशव्या तयारच ठेवायचे. जखम झाल्यावर दोन-तीन दिवस पूनमने विश्रांती केली, असे कधीच घडले नाही.

पूनमचे प्रशिक्षक संजय गायतोंडे सांगतात, ‘‘या यशाचे श्रेय संपूर्णत: पूनमचे आहे. प्रशिक्षक म्हणून मी फक्त तिला हेरले. त्यापलीकडे तिच्या यशात माझा वाटा नाही.’’

बोरिवली पश्चिमेकडील राजेंद्रनगर येथील शिवक्रीडा मैदानावर तिला गायतोंडे सरांनी खेळताना पाहिले. तेव्ही ती १० वर्षांची होती. तिच्या खेळाची शैली पाहून ते प्रभावीत झाले आणि पूनमला क्रिकेटचे प्रशिक्षण देण्याचे त्यांनी ठरवले. त्यानंतर स्थानिक, राष्ट्रीय आणि आंतरराष्ट्रीय असा एकेक पल्ला पूनम गाठत गेली. विश्वचषकातील तिच्या कामगिरीमुळे आज तिच्यावर कौतुकांचा वर्षांव होतोय.