प्रतिक्रिया नव्हे अनुक्रिया
तरुण मुले अस्वस्थ आहेत. नवविवाहित पत्नीच्या कल्पनांपुढे हतबल आहेत, मध्यमवयीन पुरुषांच्या बायका अचानक स्पष्टवक्त्या कशा झाल्या,
चालढकल इत्यादी इत्यादी ..
‘आपल्या स्वत:त काही बदल -चांगले बदल करायचे असतील तर माणसाने स्वत:चे लाड करणे बंद करावे आणि आपण चुकलो त्या क्षणी शब्दांचे जोरदार फटके द्यावेत मनाला. मन सवयीचे गुलाम असते.
अडथळ्यांची शर्यत
स्वत:मध्ये बदल घडवण्यातला सर्वात महत्त्वाचा अडथळा म्हणजे आपण स्वत:ची किंमत ठरवणे. कधी सहकाऱ्यांशी तुलना, कधी मित्रांशी, कधी नात्यातील मंडळींशी,
स्वत:ला बदलताना..
पुस्तक वाचून जसे पोहता येत नाही, तसे पुस्तक वाचून जीवनात यशस्वी होता येत नाही! पुस्तके आपल्यासमोर फक्त दिशादर्शक यंत्रासारखी असतात. जे आपल्या वकुबात, आवाक्यात आहे तोच भाग घ्यायचा. कोणीही
एकविसाव्या शतकातला युगंधर
अनेक पुरुषांना असं ठामपण वाटतं की संताप/ क्रोध / राग या खास पुरुषांसाठीच्या निसर्गदत्त देणग्या (?) आहेत आणि ते ब्रह्मास्त्र म्हणून वापरण्याऐवजी झाडूसारखे वापरणे यातच पुरुषार्थ आहे.
युगंधर ते गांधी
मला मोहनदास करमचंद गांधी हे श्रीकृष्णानंतरचे दुसरे पूर्ण पुरुष वाटत आले आहेत. माणूस म्हणून जगताना गांधीजींच्या हातून अनेक चुका घडल्या,
पौरुषत्वाचा बुद्धय़ांक
पुरुष किती ‘मर्द’ आहे ते तीन डब्ल्यू ठरवतात. पहिला डब्ल्यू : वर्क : श्रम, दुसरा डब्ल्यू : वेल्थ : वारसा हक्काने आणि स्वकष्टाने वाढवलेली संपत्ती, आणि तिसरा डब्ल्यू :
तोच खरा पुरुषार्थ!!!
मला कल्पना आहे प्रत्येक पुरुषाच्या ठाई मेल-इगो असणारच आहे. तो त्याच्या हार्मोन्सचा परिणाम आहे. परंतु पुरुषांनी-कोणत्याही वयाच्या समकालीन पुरुषांनी सुरुवातीला जसे व्यक्त व्हायला शिकले पाहिजे, तसे पुढचे पाऊल म्हणून
बदलासाठी मी तयार आहे?
हजारो वर्षांपासून मिळालेला कर्ता असण्याचा आणि नकाराधिकार हा माझा जन्मसिद्ध हक्क आहे, अशी ठाम समजूत सर्वच पुरुष जातीत असते.
पुरुष असे का वागतात?
समकालीन पुरुषांमध्ये किशोरावस्थेपासून वृद्ध होईपर्यंत ‘व्यक्त’ होण्याचे प्रमाण घटत चालले आहे. त्याला आता भावना शब्दांत मांडण्याचे
कोंडी पुरुषांची!
तत्पूर्वी दुय्यम भूमिकेत असलेली स्त्री पन्नाशीच्या दशकात मोठय़ा प्रमाणावर शिकू लागली. मी जेव्हा कॉलेजमध्ये प्रवेश घेतला
