Page 11 of अद्वयबोध

कितीही लुटले तरी न सरणाऱ्या आणि पुरून उरणाऱ्या प्रेमधनाने ही नगरी ओसंडून वाहतेच आहे

पंढरी ही महापुरी गणली जाते ती याच अर्थाने.

किंबहुना पदोपदी अनुभवास येणाऱ्या द्वैतभावनेला धुमारे मुळातच फुटू नयेत याचसाठी विठ्ठलराज विटेवर विराजमान आहे,

मोड जाला दोषांचा’ हे तुकोबांचे ऊर्जस्वल उद्गार सूचन घडवितात याच मूळ प्रेरणेचे.

भागवत धर्मविचाराला अपेक्षित असणारे संतत्व या दोन्ही गुणवैशिष्टय़ांनी मंडित असेच आहे.

ज्ञानदेवांना अपेक्षित आणि अभिप्रेत असणारा ‘वारिकर’ होणे सोपे नाही. ‘

गंगेचें जैसें।’’ या ‘ज्ञानदेवी’च्या १६व्या अध्यायातील ओवीमध्ये त्या वास्तवाचे सम्यक प्रतिबिंब उमटलेले आपल्याला आढळून येते.

संतांचा हात धरून जी पंढरीनगरी गाठायची ती पंढरी म्हणजे तर केवळ असाधारण अशा विश्रांतीचे स्थान.

शरीरबळाला पुरेशा द्रव्यबळाची साथ असेल तरच तीर्थाटन बनते शक्य. एकतर प्रवासासाठी चार पैसे हवेत गाठीला.

– अभय टिळक agtilak@gmail.com पंढरी क्षेत्राचे असाधारणत्व गर्जून सांगताना त्या क्षेत्राची एक आगळी वैशिष्टय खूण स्पष्ट करतात चोखोबाराय. ‘सकळ संतांचा मुगुटमणि…

साहजिकच, तीर्थाचा जैविक संबंध जोडलेला आहे नदीशी अथवा तिच्या पवित्र गणल्या गेलेल्या जलप्रवाहाशी.

‘‘पुंडलिकपेठ वैष्णवाचा हाट। करिती बोभाट हरिनामाचा।’’