Page 20 of अद्वयबोध

ज्ञानोबा आणि तुकोबा!  विनोबाजी भावे यांचे शब्द उसने घ्यावयाचे तर ‘ज्ञानोबा—तुकोबा’ हा मध्यमपदलोपी समास होय.

कदाचित म्हणूनच याची देवळेही पूर्वापार सुदूर व दुर्गम पर्वतराजींमध्ये वसलेली.

मराठी नवकवितेच्या प्रवर्तकांमध्ये गणना केल्या जाणाऱ्या कविवर्य बाळकृष्ण सीताराम मर्ढेकर यांची ‘गणपत वाणी’ ही एक अप्रतिम कविता

नामदेवरायांच्या गाथेत एक अभंग आहे. विलक्षण गोड आणि तितकाच मार्मिक

भक्तीत आत्मविलोपन किती पराकोटीचे असू शकते याचे मूर्तिमंत दर्शन म्हणजे त्यांचे जीवनचरित्र

पुरणाची पोळी, श्रीखंड, गुळाची पोळी, मोतीचुराचा लाडू हे सगळेच एकजात गोड पदार्थ.

अपरिमित लोकापवाद पचवायला विशाल मन व त्याहीपेक्षा अनंत पटींनी कणखर अशी पचनशक्ती लागते.

द्वयदर्शनानुसार शक्तीयुक्त शिव आणि जग यांचे नाते हिरा आणि त्यामधून प्रसवणारा प्रकाश यांच्या परस्परनात्यासारखेच आहे

अद्वयदर्शनाचे सारे गाभावैशिष्टय़ तुकोबांनी अभंगाच्या पहिल्याच चरणाच्या अर्ध्याशांमध्येच स्पष्ट केले आहे.

ज्ञानाचा अभाव असला तरी मायेच्या ठिकाणी कर्तृत्वशक्ती आहे

अद्वयदर्शनाचे अधिष्ठान असणारा परमशिवच विश्वरूपाने प्रकाशलेला आहे, हे वाचणे-म्हणणे सोपे आहे.

जग व जगदीश्वर हे परस्परांपेक्षा निराळे आहेत, असे समजणे हीच मूलभूत गफलत