आकाश काळ्याकुट्टं ढगांनी भरून गेलं होतं. दिवसाच अंधार पडला होता. विजा मध्येच कडाडून चमकत होत्या. आज जोरदार पाऊस येणार असं दिसत होतं. बाजार दिवस. सगळ्यांची एकच धांदल उडाली. लोकांची गडबड सुरू झाली. बाहेरचं सगळं साहित्य घरात ठेवायचं. बाजाराच्या पाट्या उचलून लोक घराकडे धावतच निघाले. थंड वारा वाहू लागला. टपोऱ्या थेंबांनी जमिनीवर सडा टाकायला सुरुवात केली. बघता बघता पावसाचा जोर वाढला. समोरचं काहीही दिसेना इतका मोठा पाऊस सुरू झाला. रस्त्यावरून पाणी वाहू लागलं. विजा मध्येच कडाडत होत्या. त्या आवाजाने सर्वांची धडकी भरत होती.
लोकांना आता काळजी वाटू लागली होती. पावसाचा जोर असाच राहिला तर घरात पाणी शिरणार होतं. काय करावं? हा मोठा प्रश्न पडला होता. चंपी कुत्री आज घरापासून बरीच लांब आली होती. पिल्लांना असं एकटं सोडून यायला नको होतं. तिच्या मनात शंभरदा हा विचार येऊन गेला. तिची पिल्लं एकटीच होती. एका लाकडी खोक्यात बसलेली आपली पिल्लं तिला आठवत होती. ती पळतच घर जवळ करण्याचा प्रयत्न करत होती. पण पाऊस आणि वाऱ्याचा जोर यामुळे तिला वेगाने पळताही येत नव्हतं. तिने शक्य तितक्या लवकर घराकडे जायलाच पाहिजे होतं. आपली पिल्लं सुखरूप असतील ना? हाच प्रश्न तिला सतत छळत होता. ती पहिल्यांदा आई झाली होती. तिची ती गोंडस दोन पिल्लं तिचं जग होतं. आज तीच पिल्लं संकटात होती, म्हणून ती धावत होती. पावसाची पर्वा न करता धावत होती. पावसाचा जोर वाढतच होता आणि बघता बघता पाणी रस्त्यावर भरू लागलं. चंपीला पाण्यातून नीट धावताही येईना. ती अडखळत धावत होती. चिखल आणि पाणी रस्त्यावर भरू लागलं.
आता बाजार पटांगण पाण्यानं भरून गेलं. घरात पाणी शिरू लागलं. लोकांना काळजी वाटू लागली. चंपीला पुढं जाता येईना. ती एका ठिकाणी निवाऱ्याला उभी राहिली. जीव कासावीस होत होता; पण पुढे पाण्याचा लोंढाच इतका जोरदार होता की, तिला पुढं जाणंच शक्य नव्हतं. चंपी भरल्या डोळ्यांनी आपली पिल्लं होती तिकडे पाहत होती. एका छोट्याशा खोक्यात बसलेली तिची पिल्लं काय करत असतील? त्यांचं काय झालं असेल? त्यांच्या विचारानं चंपीच्या डोळ्यातून पाणी येऊ लागलं. बराच वेळ गेला. पाणी खूप वरपर्यंत चढलं. पाण्याबरोबर बराच कचरा वाहून आला होता. आपली पिल्लं अशीच वाहून गेली असतील का? चंपीला गहिवरून आलं.
पाणी उतरायला खूप वेळ लागला. सगळीकडे चिखल साचला होता. बरंच काही वाहून आलं होतं. माझी पिल्लं! मनात असा विचार करून चंपी धावू लागली. ती तिच्या मुक्कामाच्या ठिकाणी आली. पण… तिथं तर काहीच शिल्लक राहिलं नव्हतं. तो लाकडी बॉक्स, ते मोडलेलं कपाट सगळं वाहून गेलं होतं. चंपीच्या डोळ्यातून पाणी येऊ लागलं. तिने दूरवर भटकून पिल्लांना शोधलं, पण पिल्लं सापडली नाहीत. तिने ओरडून पाहिलं. विव्हळून पाहिलं.
पिल्लांचा शोध लागला नाही. ती थकून एका मोठ्या ओट्यावर बसली. आडवी झाली. डोळ्यासमोर पिल्लं दिसत होती. इतक्यात तिचा पाय कुणीतरी चाटतंय असं तिला वाटलं. तिनं पाहिलंही नाही आणि पायानं दूर ढकललं. ‘कुई कुई’ असा आवाज आला. चंपीनं आपले मलूल डोळे उघडून पाहिलं. एक छोटं भुऱ्या रंगाचं कुत्र्याचं पिल्लू तिच्याजवळ येत होतं. त्याची आई हरवली होती. आईला शोधत शोधत ते तिथवर आलं होतं. पिल्लू पुन्हा तिच्याजवळ येऊ लागलं. चंपीनं त्याला पुन्हा पायानं दूर लोटलं. ते पिल्लू पूर्ण भिजलं होतं. काकडत होतं. थरथरत होतं. त्याला ऊब पाहिजे होती. ते पिल्लू चंपीच्या जवळ आलं आणि दूध पिऊ लागलं. चंपीला आपली दोन्ही पिल्लं आठवली. काळजात कालवलं. पान्हा फुटला. तिनं पायानंच पिल्लाला जवळ ओढलं. पिल्लू अजूनच बिलगलं. ऊब मिळताच त्याची थरथर कमी झाली. त्याला आई भेटली आणि मायेची ऊबही. चंपी अजूनही विचार करत होती. मनात काय आलं कुणास ठाऊक, तिनं पिल्लाला जवळ ओढून घेतलं आणि चाटायला सुरुवात केली. मायेची ऊब तर दोघांनाही हवी होती.
farukskazi82@gmail.com
