बालमैफल

चालताना मध्येच धडपडलो. आणि खाली बघितलं तर लक्षात आलं की मी लाकडांच्याच छोटय़ा छोटय़ा तुकडय़ांवर मी चालतोय.

माझे बाबा नेहमी माझे गुरू राहतील आणि बाबा माझ्या जीवनाचा आरसा बनून जीवनाच्या प्रत्येक वळणावर मला मार्गदर्शन करतील..

काही कार्टून कॅरेक्टर बनवताना अनेक मूळ आकाराची तोडफोड करावी लागते. कधीकधी जोडही द्यावी लागते.

भूगोलाचा पेपर त्याला नेहमीच सोपा जात असे. पण दरवेळी दोन-चार मार्कानी पैकीच्या पैकी मार्कमिळण्याची संधी हुकत होती.

आम्ही सोसायटीत ठरवून ‘रिटर्न गिफ्ट’ प्रकार बंद करून टाकला. सगळं असतंच आपल्याकडे. कित्येकदा त्या पाकिटातून काढल्याही जात नाहीत.

मीना घरात आली तेव्हा तिची लेक राधा ‘काळी ४, पांढरी ५’ असं स्वत:शीच पुटपुटत वहीत कसल्या तरी नोंदी करत होती.

दादा आल्यावर अर्थातच जपानमधली माणसं, त्यांची संस्कृती, तिथले पदार्थ, सण-समारंभ अशा भरपूर गप्पा झाल्या.

एक लांडगा जंगलात राहून राहून खूप कंटाळला होता. पाय मोकळे करायला म्हणून तो जंगलाबाहेर आला.

लहानपणी मला गोष्टी सांगायला माझ्या घरी खूप माणसं होती. आजी खूप छान गोष्टी सांगायची

अनेक प्रकारचे पक्षी आणि छान छान फुलपाखरांमुळे ती बाग अधिकच सुंदर दिसायची.

महिन्याचा शेवटचा रविवार कधी येतोय याची अथर्व अगदी उत्सुकतेने वाट बघत असतो.

जॉनी आणि त्याची आई एका रविवारी सकाळी त्यांच्या बागेत लावलेली भाजी तोडायला गेले.