मलाच मी सापडलो

मी एकदम साठ-पासष्ट वर्षे मागे कसा गेलो ते माझे मलाच कळले नाही. आमच्या चाळीत, आमच्या शेजारी राहणाऱ्या दिलीपने, जो माझ्याच वर्गात चौथीत होता. जत्रेतून मोठी लाकडी एसटीची बसगाडी आणली होती आणि तो ती गॅलरीत या टोकापासून त्या टोकापर्यंत दोरी लावून फिरवत होता. त्या एसटीचा कंडक्टर होऊन रुबाबात इकडून तिकडे जात होता. तो त्याची एसटी दाखवून मला खिजवतोय असे वाटत होते. ती एसटी माझ्या मनात भरली होती. तशीच बस मला हवी म्हणून मी आई-बाबांजवळ हट्ट धरला होता. माझे वडील, दोन दिवसांनी जत्रेला जाऊ  आणि याच्यापेक्षा मोठी बस तुला आणू म्हणून समजावत होते, पण मी मात्र ‘आजच्या आजच’चा धोशा लावला होता. घरात आलेल्या पाहुण्यांसमोर चक्क रडून खाली लोळण घेतली होती. मग काय झाले कोणास ठाऊक, आई आणि बाबांचे काय बोलणे झाले कळले नाही. ते कळण्याइतका मी मोठा नव्हतोच. आईने मिसळण्याच्या डब्यातले पाच रुपये काढून बाबांच्या हाती ठेवले. मी आणि बाबा असेच भर दुपारी रणरणत्या उन्हात जत्रेत गेलो आणि तशी लाकडी एसटीची मोठी बस घेऊन आलो आणि दिलीपच्या पाठोपाठ माझी रत्नागिरी एसटी घेऊन गॅलरीत आनंदाने धावू लागलो. ते सगळं आठवत मी रस्त्याने चाललो होतो. चालता चालता, नातवाने वर माझ्याकडे बघत मला विचारले, ‘‘आजोबा, तुमच्या लहानपणी क्रिकेट होतं का हो?’’ त्याच्या प्रश्नाने मी एकदम भानावर आलो. मी म्हटलं होतं रे आणि एसटीची बसपण होती. माझे बोलणे ऐकून तो बुचकळ्यात पडला. मला म्हणाला, ‘‘क्रिकेट आणि एसटी काय संबंध?’’ मी म्हटलं, ‘‘तुला नाही कळणार.’’ माझ्या डोळ्यांच्या कडा पाणावल्या, त्यातून त्याच्याकडे पाहिले आणि मीच माझा हात धरून चाललोय असे वाटू लागले. तो आणि मी वेगवेगळे नव्हतोच. मी डोळे पुसायला रुमाल काढला, आणि परत खिशात तसाच ठेवून दिला. माझ्या डोळ्यांतील पाणी मला तसेच ठेवायचे होते. कारण त्या डोळ्यांतील पाण्याने मला वेगळीच अनुभूती दिली होती. मलाच मी आज  परत सापडलो होतो.

मोहन गद्रे

gadrekaka@gmail.com

chaturang@expressindia.com