Page 7 of चैतन्य चिंतन

श्रीगोंदवलेकर महाराज सांगतात, ‘‘आनंदाचा शोध संतांनी केला. राम कर्ता मानून स्मरणात राहणे हाच आनंदाचा खरा

श्रीगोंदवलेकर महाराजांनी आनंदाच्या प्राप्तीसाठी जो उपाय सांगितला आहे ती म्हणजे आनंदाकडे नेणारी पायवाटच आहे

आपल्या भ्रामक ‘मी’शी लढाई करायची, म्हणजेच ज्या भ्रामक कल्पनांचा आपल्या मनावर, बुद्धीवर, चित्तावर प्रभाव आहे,

जो आपल्या डोळ्यांनी आपल्या देहबुद्धीचं मरण पाहील त्याला तो सोहळा अनुपम्य वाटेल. त्यालाच, ‘‘आनंदें दाटलीं तिन्ही त्रिभुवनें। सर्वात्मकपणे भोग झाला।।’’…

आपला देह आणि आपलं मन हे दोन्ही आज भौतिक जगात जखडलं आहे. त्यामुळेच देहाच्या आणि मनाच्या सर्व अवस्थांत भौतिक

देहबुद्धीचं मरण म्हणजे अहंकाराचा लय साधायचा तर माझा हात, अर्थात माझी कर्तेपणाची भावना, कर्तेपणाचा ताठा, कर्तेपणाचा गर्व हा सद्गुरूंच्या हाती…

श्रीगोंदवलेकर महाराज सांगतात, ‘जो आपला हात माझ्या हातात देतो त्याचा हात रामाच्या हाती दिल्याशिवाय मी राहात नाही!

आनंदें दाटली तिन्ही त्रिभुवनें। सर्वात्मकपणें भोग झाला! 'आपुले मरण पाहिले म्या डोळा' या अभंगाची ही फलश्रुती आहे. या अभंगात वर्णिलेली…

मरणाचा अनुपम्य असा सोहळा पाहिला! हे देहबुद्धीचं मरण कशानं साधलं तर ‘‘नारायणें दिला वसतीस ठाव। ठेवूनियां भाव ठेलों पायीं

भाव शुद्ध होण्यासाठी श्रीगोंदवलेकर महाराज यांनी सांगितलेला सर्वात सोपा पण सर्वात कठीण उपाय म्हणजे, ‘संतांच्या घरी नुसतं पडून राहणं’!

नारायणे दिला वसतीस ठाव। ठेवूनिया भाव ठेलो पायी।। सद्गुरूंनी चरणांपाशी आश्रय दिला आणि मी सर्व भावानिशी त्या चरणांशी, म्हणजेच सद्गुरूंनी…

सद्गुरूने जवळ केल्यावर आणि त्यांच्याकडून सत्याचं ज्ञान झाल्यावर ते आपल्यात पक्कं मुरल्याशिवाय आणि आचरणात आल्याशिवाय दुसऱ्याला सांगण्याची ऊर्मी घातक आहे,…