४१७. तुरटीचा गोडवा!
मधमाशी किती कष्टानं मध गोळा करते, पण तो संग्रहच तिच्या घाताचं कारण ठरतो.
४१६. भिक्षापात्र आणि कोठार
अशाश्वत गोष्टींच्या संग्रहाची ओढ साधकाला असू नये. ही ओढ कधी कधी आत्मघातकही ठरते.
४१४. दान- प्रभाव
ज्या मनाला सतत काही तरी हवं आहे त्या मनाला दानाचं वळण लावणं, हाच मनाच्या एकाग्रतेसाठीचा पहिला टप्पा आहे
४१२. दानाचं महत्त्व
प्राणधारणेपुरती भिक्षा योगी स्वीकारतो, असं अवधूत सांगतो. दाता श्रीमंत आहे, तर जास्त भिक्षा घेऊ, ही त्याची वृत्ती नसते.
४११. घासभर भिक्षा
प्रत्येक फुलातला मध गोळा करणारा, पण फुलाच्या रंगरूपाला जराही धक्का न पोहोचविणारा भ्रमर म्हणजे मधुकर हा अवधूताचा बारावा गुरू आहे
४१०. गुणग्रहण
आपला विषय पुढे सुरू करण्याआधी एका शंकेचं निराकरण करू. गेल्या भागात पंख्याचं रूपक आपण पाहिलं.
४०९. आनंदाचा पाठ
यदुराजानं अवधूताला त्याच्या आनंदाचं रहस्य विचारलं आहे. यदु कोणी सामान्य राजा नव्हता.
४०७. नारायण हरी!
आपलं हे चिंतन वाचताना एक गोष्ट नीट लक्षात घ्या. इथे कामासक्तीला विरोध आहे, कामभावनेला नव्हे
४०६. हृदयस्थ
इंद्रियांच्या अधीन राहून विषयज्वरातून सुटका होणार नाही. ती होईल एका ‘नारायणा’मुळेच, असं म्हटलं.
४०२. पतंगाचं निमित्त
अवधूतानं जे चोवीस गुरू केले त्यातील ‘समुद्र’ या दहाव्या गुरूची माहिती आता पूर्ण झाली.
४०१. मधुराधिपती
चवदार पाणी वाहणाऱ्या नद्या येऊन मिळत असल्या तरी समुद्राच्या पाण्याला थेंबभरही गोडवा नसतो.
४००. मिठाची भूक!
सत्पुरुषाचं सगळं चरित्रच फार मधुर असतं हो. त्यांचं प्रेमही मधुर आणि रागावणंही मधुरच! त्या रागाला स्वार्थाचा स्पर्शही नसतो
३९९. पक्वता आणि गोडवा
अवधूतानं यदुराजाला सागराचं योग्याशी असलेलं साधर्म्य आधी सांगितलं, आता तो दोघांमधला फरकही मांडत आहे
३९७. भरती-ओहोटी
मुद्रातील अनेक लक्षणं अवधूताला योग्यातही आढळली. पण इतर अनेक बाबतींत समुद्र तोकडाच पडला!
३९६. व्यापकाची मर्यादा
अवधूताच्या चित्तावर समुद्राच्या गंभीरत्वाचे, निर्मळत्वाचे, सर्वसमावेशक व्यापकत्वाचे संस्कार झाले.
३९४. योगी आणि सागर
समुद्राची दोन लक्षणं अवधूत सांगतो. ती म्हणजे गांभीर्य आणि निर्मळपणा. या शब्दांचा शाब्दिक अर्थ आपल्याला समजतो.
