२२३. मायेचा पाया
मृगजळ हाच आभास असल्यानं त्यात मासे दिसत असतील, तर तोही आभासच आहे.
२२२. मृगजळातील मासे!
संत प्रपंचावर टीका करतात; पण ती टीका प्रपंचातील आपल्या मोहासक्तीवर असते, कर्तव्यपालनावर नसते.
२२०. स्वप्न-प्रपंच : १
संसार म्हणजे काय? तर जो सतत सरत असतो तो. अर्थात, क्षणोक्षणी त्याचं रूप सतत बदलत असतं
२१७. असत्याची पिल्ले!
जी प्रत्यक्षात नाहीच, तिचं वर्णन तरी काय करावं, या सुरात अंतरिक्ष नारायण मायेबाबत बोलत आहे
२१६. माया-पेच
चिंतनाला कृतीची जोड हवीच. जे वाचू त्यातलं काहीतरी आचरणात आणण्याचा प्रयत्न हवा. ते आचरणात उतरवण्याचा अभ्यास हवा.
२१५. चिंतन आणि कृती
मायेच्या पकडीतून भलेभले सुटलेले नाहीत आणि म्हणूनच या मायेच्या प्रभावातून सुटण्याचा उपाय जनक राजा नवनारायणांना विचारीत आहे.
२१४. दुस्तर माथा!
एकनाथी भागवताच्या तिसऱ्या अध्यायाचा प्रारंभ हा सद्गुरूंच्या चरणांना वंदन करून झाला आहे
२१२. ज्ञानाचा अहंकार-सापळा
राजा जनक हा अपरंपार वैभवाचा धनी होताच, पण महापराक्रमी आणि तितकाच वैराग्यशीलही होता.
२११. धाराप्रवाह
चैतन्य प्रेम सद्गुरू बोधानुसार आचरण साधणं ही सोपी गोष्ट नाहीच आणि हा साधनाभ्यास सतत करायचा आहे. तो सदासर्वदा सर्वकाळ करायचा आहे (एका जनार्दनीं लाहो करा बळें। सर्वदा सर्वकाळें लाहो
२१०. आंतरिक अभ्यास
चैतन्य प्रेम माणसाचा या जगातला सर्वात मोठा शत्रू आणि सर्वात मोठा मित्र एकच आहे आणि ते म्हणजे-त्याचं मन! सत्शास्त्रंही सांगतात ना, की माणसाच्या बंधनांचं आणि मुक्तीचं कारण त्याचं मनच
२०९. भवडोहातली नौका
काही जण म्हणतात ना; अंथरुणावर पडतो, पण झोप काही येत नाही, शांत झोप लागतच नाही.. तसं आहे हे. का?
तत्त्वबोध ; संतसंगतीचे महत्त्व
संतांची संगत क्षणभर जरी घडली, तरी मनुष्याला तिच्यापासून अमोघ असा लाभ होतो
२०७. परमाधाराची गरज
जिथं संकुचितपणा सुटलेला असतो, तिथं ‘मी’केंद्रित धारणा, कल्पना, भावना, वासना लोपलेल्या असतात. भ्रम, मोह, आसक्ती मावळलेली असते.
२०५. व्यापकत्वाचे संस्कार
एकाला दारुचं फार व्यसन होतं आणि त्याच्या मित्रानं सदगुरुंकडे त्याच्या या व्यसनाची तक्रार केली.
२०३. हरी!
मानवी मनावर साकाराचाच प्रभाव आहे आणि त्या साकाराशी जोडलेलं जे प्रेम आहे, जो भाव आहे त्याला आकार नाही! कारण तो सूक्ष्म आहे.
२०२. सगुण ब्रह्म
आता एकच चैतन्यशक्ती अनंत आकार-प्रकारांतील जीवसृष्टीचा आधार कशी, हे समजून घेणं कठीण नाही
