देह दु:खावेगळा..
देह हाच जगण्याचा आधार आहे. देह हाच सुख मिळवण्यासाठीच्या आणि दु:ख टाळण्यासाठीच्या उपायांकरिता महत्त्वाचं साधन आहे.
सांभाळ आणि लक्ष
गाडीनं मुंबई विभागांची हद्द ओलांडली की पुढच्या विभागांवर त्या गाडीच्या प्रवासावर लक्ष ठेवण्याची जबाबदारी आपोआप हस्तांतरित होणार होती
आत्म-शोध
‘मी कोण?’ हा प्रश्न मनात जागा होण्याचीच उसंत हे जग मिळू देत नाही. मला समजू लागण्याआधीच जगानं माझं नाव मला दिलेलं असतं.
एकांत-योग!
मृत्यू हा एकटय़ादुकटय़ाच्या परिघापुरता नाही. कुणा एकाचा हलगर्जीपणा हजारोंच्या जीविताला धोकादायक ठरू शकतो...
३०७. ऐक्यता साधावी चतुरी!
अंतरंगातील त्याची सद्गुरूमयता, सद्गुरू शरणता, सद्गुरू भावमयता कधीच भंगत नाही.
३०४. बाह्यभ्यंतरी ऐक्य
प्राणवायू अभेदवृत्तीनं सर्व जीवमात्रांत संचार करतो. या प्राणवायूच्या योगानं मनुष्याच्या शरीरात प्राण टिकून असतो.
३०३. समदृष्टी, समभाव
प्राणशक्तीमुळे इंद्रियांना बळ मिळतं, त्यांचं चलनवलन होतं. या प्राणशक्तीचा आधार असतो तो प्राणवायू.
३०२. दुसरा गुरू : वायू
वृक्षापासून परिस्थितीचा स्वीकार शिकल्याचं अवधूतानं सांगितलं. दुसरी गोष्ट वृक्षानं शिकवली ती म्हणजे आतिथ्य.
३०१. अदृष्टाची फळं
अमृतवल्ली लावली तर अमृतयोग साधेल; विषवल्ली लावली आणि जोपासली, तर भवदु:खाचं विषच पचवत जगावं लागेल.
३००. पराधीनतेचा स्वीकार
आता पर्वताबरोबरच ‘पृथ्वी’ या गुरूचाच दुसरा घटक असलेल्या वृक्षाकडून आपण कोणता बोध ग्रहण केला, हे अवधूत आता सांगत आहे.
२९९. आत्मोपकार!
‘परोपकार’ या शब्दाचा साधकासाठीचा जो सूक्ष्मार्थ आहे त्याच्या दोन पातळ्या आहेत, असं गेल्या वेळी सांगितलं.
२९८. परोपकार
थोडय़ा थोडय़ा वृत्तीपालटाच्या संस्कारांचं पाणी घातल्याशिवाय अंत:करणातील भक्तीचं बीज अंकुरणारच नाही
२९७. दातृत्वाचं रहस्य
पहिली ही की, गरजवंताला मी काही तेव्हाच देऊ शकेन, जेव्हा त्या वस्तूच्या संग्रहाच्या मोहाचा त्याग माझ्या अंत:करणातून घडेल!
२९४. शांती-भस्म
जो अपराध करतो त्याच्यावर अपकार न करता त्याचं हितच साधून द्यायचं, हा पृथ्वीचा गुण अवधूत सांगतो. इ
२९३. शांतिब्रह्म
पृथ्वीकडून अवधूतानं कोणते गुण स्वीकारले, आत्मसात केले, अंगी बाणवले, ते अवधूत सांगत आहे.
