Page 16 of बालमैफल

मुलांनी दरवाजा आणि खिडक्या उघडल्या. वर्ग उजेडाच्या जादूने भरून गेला. बाईंच्या डोळय़ातल्या पाण्यातपण जादू चमकत होती.

मीना घरात आली तेव्हा तिची लेक राधा ‘काळी ४, पांढरी ५’ असं स्वत:शीच पुटपुटत वहीत कसल्या तरी नोंदी करत होती.

‘डावा म्हणून आपण त्याला हिणवतो. पण त्याला काही व्हायला लागलं की आपल्याला त्याचं महत्त्व जाणवतं.

. आरुषीचे मामा-मामी तिची काळजी घ्यायचे. पण त्यांना अत्यंत तातडीचं काम निघाल्यामुळे बाहेरगावी जावं लागलं होतं

मऊ मऊ रंगाचा ब्रश भरभर फिरवावा, तसे हे आठ पायांचे दोन केसाळ ब्रश कॅनव्हासवर फिरतात आणि मस्त रंगीत चित्र तयार…

आई आणि बबलू बागेत आले होते. बाग छोटी, पण सुंदर होती. जिकडे पाहावे तिकडे हिरवळ आणि खूप झाडे होती बागेत.

गोष्टही साधीच, पण कविता सिंह काले हिच्या चित्रांनी परिस्थिती आणि मन:स्थिती अचूक चितारली आहे.

आनंदघन’ या टोपणनावाने लताने संगीत दिग्दर्शनही केलंय. पण इतरांना आनंद देणाऱ्या याच लताचं बालपण मात्र खडतर होतं. 

एका गावात धोंडिबा नावाचा एक कुंभार राहायचा. धोंडिबा अतिशय कामसू होता. दूर डोंगरावर जाऊन माती आणायची, ती छान मळायची आणि…

प्रसादाची वाटावाटी करण्यासाठी थोडं युद्ध व्हायचं; पण प्रसादावर डोळा असल्यामुळे आपापसात लवकर समेटही व्हायचा.

हा चित्रकार माझ्या शाळेत असता तर नक्कीच चित्रकलेत नापास झाला असता.

‘‘आई, घरी गणपतीची लगबग सुरू असेल नं? खूप ‘मिस’ करतोय मी सगळ्यांना..’’