पाकिस्तानातील पंजाब प्रांतात २०१० मध्ये झालेल्या भीषण हल्ल्यात जखमी अवस्थेत पकडला गेला ओमर फिदाइ हा चौदा वर्षांचा मुलगा. अंगावरील स्फोटकांचा स्फोट घडविता न आल्याने तो वाचला पण त्यामुळे तालिबान्यांच्या एका राक्षसी योजनेवरच प्रकाश पडला. ओमरची मुलाखत ‘बीबीसी’ने धेतली होती. त्यात तो म्हणतो..
‘‘जिथे जास्तीत जास्त लोक असतील तिथे मी माझ्या शरीराला बांधलेल्या स्फोटकांचा स्फोट घडवायचा, एवढाच विचार मी करीत होतो. दग्र्यात हजारो लोकांची ये-जा सुरू होती. जेव्हा मला जाणवले की आता वेळ झाली आहे तेव्हा मी मनातून खूप आनंदून गेलो होतो. कारण त्या स्फोटात मरण येताच मी स्वर्गात जाणार होतो. मृत्यूच्या वेळी थोडा त्रास होईल पण नंतर स्वर्गसुख आहे, असंच मी समजत होतो.’’
अर्थात ओमर स्वर्गात नव्हे तर तुरुंगात आहे. त्याचा डावा हात त्याने गमावला आहे. उजवा हात जायबंदी झाला आहे आणि त्याच्या पोठ-पाटीला बँडेजचे कायमचे पांघरुण आहे.. पण त्या दिवशी काय घडलं? तो सांगतो..
‘‘इस्माईल हा माझा मित्र स्वतला दग्र्याच्या आतमध्ये उडवून देणार होता. त्यानंतर एकच धावपळ उडेल, लोक जखमी होतील, पळापळीतही कित्येक जखमी होतील. मग रुग्णवाहिका येईल. ती आली की तिच्याजवळ मी माझ्या शरीराला बांधलेल्या स्फोटकांचा स्फोट घडवायचा, अशी योजना होती. त्यामुळे जीवितहानी तर वाढली असतीच पण मदतकार्यातही अडथळे आले असते. ’’
पण सुदैवाने ओमरला स्फोटकांचा स्फोट घडवताच आला नाही. तो गडबडला. अध्र्यामुध्र्या स्फोटात त्याचा डावा हात निखळला होता. तो सांगतो.. ‘‘ जर स्फोट घडला नाही आणि पोलीस पकडायला येताहेत असे दिसले तर आमच्याकडे खिशात बॉम्ब दिले असत. त्यांचा स्फोट आम्ही घडवून स्वतला ठार करायचे. तेवढय़ानेही आम्ही स्वर्गात जाऊ शकतो, असे आम्हाला सांगण्यात आले होते. मी पाहिले की तीन पोलीस माझ्या दिशेने येत आहेत. मी पटकन खिशातून बॉम्ब काढला आणि दाताने त्याची पिन तोडू लागलो. तोच एका पोलिसाला मी काय करीत आहे ते दिसले. त्याने माझ्या उजव्या हातावर गोळी झाडली आणि मी खाली कोसळलो.. मी मूळचा अफगाणिस्तान सीमेलगतच्या गावातला. रोज शाळेत जात असे. पण तेथे तालिबान्यांचा मुक्त संचार असे. त्यांनी एकदा आम्हा काही मुलांना बोलावले. ते म्हणाले, शिकून काही उपयोग नाही. त्यापेक्षा काफिरांची हत्या घडवलीत तर स्वर्गात स्थान मिळेल. ते सर्वजण सतत कुराण वाचत. नमाज अदा करत. त्यामुळे ते चांगले आहेत, असेच आम्ही मानू लागलो. आम्ही त्यांच्यात भरती व्हायचे ठरविले. आमच्या डोळ्यांवर पट्टया बांधून त्यांनी आम्हाला एका जागी नेले. तिथे माझ्यासारख्या लहान मुलांना स्फोट घडविण्याचे प्रशिक्षण दिले जात होते. मी पाच महिन्यांत प्रशिक्षित झालो आणि या दग्र्यात स्फोट घडवण्यासाठी आलो. प्रत्यक्षात जखमी झाल्यावर मी पाहिले मला वाचविण्यासाठी पाकिस्तानी पोलीस आणि डॉक्टरच प्रयत्नांची शर्थ करीत होते. मी चुकलो होतो. माझी चूक मला उमगत आहे..’’