व्हेंटिलेटर कसं काम करतं आणि त्यामुळे प्राण वाचण्याची शक्यता अधिक का असते?

व्हेंटीलेटर ही आधुनिक मशीन्स आहेत जी श्वसनाचा त्रास असलेल्या रूग्णांना श्वास घेण्यास मदत करतात. ऐतिहासिकदृष्ट्या, दुसर्या महायुद्धानंतर पोलिओच्या साथीच्या वेळी व्हेंटिलेटर सरावा मध्ये आणले गेले. हे प्राथमिक व्हेंटिलेटर होते. त्यानंतरच्या बर्याच वर्षांमध्ये, वैद्यकीय विज्ञान तसेच अभियांत्रिकी विकसित झाली आणि वर्तमानात असलेले अत्याधुनिक व्हेंटिलेटर अस्तित्त्वात आले.

सोप्या भाषेत बोलायच झालं तर, जेव्हा जेव्हा एखाद्या व्यक्तीस श्वास घेण्यास त्रास होतो तेव्हा त्याला / तिला श्वास घेण्यास मदतीची आवश्यकता असते. सुरूवातीस, ही मदत अनुनासिक कॅन्युला किंवा मुखवटा द्वारे पूरक ऑक्सिजनच्या स्वरूपात असू शकते. जशी श्वास घेण्याची धडपड वाढत जाते तशी वेंटिलेटरची आवश्यकता भासू शकते. व्हेंटिलेटर ऑक्सिजनला फुफ्फुसांमध्ये ढकलण्याचे काम करते आणि अशा प्रकारे कमी ऑक्सिजन स्थितीत हि स्वासोच्छवास घेण्यास मदत करते.

व्हेंटिलेटरच्या दोन विस्तृत श्रेणी आहेत जे गहन देखभाल युनिट्समध्ये वापरल्या जातात अना- आक्रमक आणि आक्रमक. अना-आक्रमक व्हेंटिलेटरमध्ये मुखवटाचा वापर इंटरफेस म्हणून केला जातो ज्यामध्ये नाक आणि रुग्णाच्या तोंडाला कव्हर केले जाते आणि हा मुखवटा व्हेंटिलेटरला सर्किटद्वारे जोडला जातो. आक्रमक पध्दतीत, एक नळी तोंडात घातली जाते आणि ती घशात जाते. ही नळी व्हेंटिलेटरला जोडलेली असते.

आपले फुफ्फुस हवेपासून ऑक्सिजन शोषून घेतात आणि रक्ताद्वारे सर्व अवयवांना पोचवतात. ते अवयवांमधून कार्बन डाय ऑक्साईड हवेतही सोडतात. सामान्य खोलीच्या हवेमध्ये, 21% ऑक्सिजन असते जे एखाद्या व्यक्तीला सामान्य ऑक्सिजन प्रवेश आणि कार्बन डाय ऑक्साईड काढून टाकण्यासाठी पुरेसे असते. परंतु जर एखाद्याचे फुफ्फुस निरोगी नसेल तर त्या परिस्थितीत ती व्यक्ती तशीच टिकून राहू शकणार नाही. तसेच शरीरातील ऑक्सिजनची सामान्य मागणी पूर्ण करण्यासाठी या व्यक्तीस अधिक संघर्ष करावा लागतो. अशा परिस्थितीत, व्हेंटिलेटर ऑक्सिजनचा उच्च अंश वितरीत करू शकतो (100% पर्यंत) आणि श्वास घेण्याचा प्रयत्न कमी करू शकतो. हे शरीरात ऑक्सिजनची पातळी सामान्य करते आणि संपूर्ण प्रणालीचे सामान्य कार्य देखील राखते.

प्रत्येक व्हेंटिलेटरमध्ये वेगवेगळ्या पद्धती आहेत, रुग्णाच्या ऑक्सिजनची आवश्यकता आणि बाह्य सहाय्यता किती आवश्यक आहे यावर अवलंबून असते, डॉक्टर हा निर्णय घेतात की कोणत्या प्रकारचे व्हेंटिलेटर वापरावे अधिक तीव्र आजारासाठी आजारासाठी वापरावे, किती प्रमाणात व्हेंटिलेटरवर अधिक विसंबून आहे यावर कोणते व्हेंटिलेटर वापरणे अवलंबून असते.

कोणत्याही खालच्या श्वसन संसर्गामुळे फुफ्फुसांना दुखापत होते आणि न्यूमोनिया म्हणून प्रकट होते. जेव्हा हा रोग जास्त तीव्र होतो तेव्हा दोन्ही फुफ्फुसांचा समावेश होतो आणि त्याला एआरडीएस (तीव्र श्वसन यंत्रणा सिंड्रोम) म्हणतात. याव्यतिरिक्त, ताप येणे देखील शरीरात ऑक्सिजनची आवश्यकता वाढवते. अशा परिस्थितीत, रुग्णाला व्हेंटिलेटरच्या आधाराची आवश्यकता असते. आजपर्यंत, कोविड 19 चा उपचार फक्त मूलभूत वैद्यकीय सेवा आहे. यासाठी कोणतीही निश्चित कार्यक्षमता / औषध नाही. रूग्ण त्यांच्या स्वतःच्या रोगप्रतिकारक प्रतिक्रियेने बरे होतात आणि रोग प्रतिकारशक्ती निर्माण होईपर्यंत आणि रुग्ण बरे होईपर्यंत उपचार करण्याचे लक्ष्य व्हायरल अवयवांचे समर्थन करणे आहे. व्हेंटिलेटर ऑक्सिजनेशन आणि कार्बन डाय ऑक्साईड काढून टाकण्याचे काम करते आणि त्याचबरोबर फुफ्फुसांना आराम देते. रुग्ण बरे झाल्यावर व्हेंटिलेटरचे आवश्यकता हळूहळू कमी होते आणि शेवटी बंद केली जाते.

काही प्रकरणांमध्ये, जेव्हा रूग्ण जास्तीत जास्त ऑक्सिजन आधार असलेल्या व्हेंटिलेटरवरदेखील ऑक्सिजनची पातळी राखण्यास सक्षम नसतो तेव्हा ईसीएमओ- एक्स्ट्राकोपोरियल मेम्ब्रेन ऑक्सिजनेशन नावाची उच्च कार्यक्षमता प्रदान केली जाते. ही एक प्रक्रिया आहे ज्यात रक्तवाहिन्यांत प्रवेशद्वार प्रविष्ट केले जाते आणि शरीरातून रक्त बाहेर काढले जाते, ऑक्सिजन आतमध्ये सोडले जाते आणि कार्बन डाय ऑक्साईड काढून टाकले जाते. हे रक्त पुन्हा शरीरात परत पाठवले जाते ही प्रक्रिया सतत होत असते. हे सर्वात उच्च पातळीच्या गंभीर प्रकरणांमध्ये केले जाते.

भारतात अतिदक्ष डॉक्टर, आयसीयू बेड आणि व्हेंटिलेटरची संख्या मर्यादित आहे. अगदी थोड्या टक्के लोकांमध्येही गंभीर संसर्ग झाल्यास त्यांच्यावर उपचार करणे खूप आव्हानात्मक असेल. सरकार आणि प्रायव्हेट रुग्णालये अधिक व्हेंटिलेटर खरेदी करण्यासाठी आणि अधिक आयसीयू बेड तयार करण्याचा प्रयत्न करीत आहेत, परंतु हे एक मोठे काम आहे. आपण शासकीय सल्ल्याचे पालन करणे आणि व्हायरसचे संक्रमण कमी करण्याचा प्रयत्न करणे अत्यावश्यक आहे.

सुदैवाने, आम्ही आतापर्यंत पाहिलेल्या प्रकरणांमध्ये फुफ्फुसांचा गंभीर आजार होत नाही, जसे काही युरोपियन देशांमध्ये दिसून आले आहे आणि आशा आहे की आपण आपत्तीजनक स्थिती विकसित करणार नाही.

(लेखक सल्लागार आणि मुख्य इंटेंसिव्हिस्ट,जसलोक हॉस्पिटल अँड रिसर्च सेंटर आहेत)