तृषार्त.व्हावे बेभान आयुष्यद्यावे उधळून मनआलिंगुनी आकाशालाभोगून घ्यावे हे रितेपण ।।धृ।।कधी जाऊन चंद्रप्रदेशीछंद जिवाला घ्यावा लावूनकधी कळ्यांना चुंबून घ्यावेअंतापर्यंत जावे न्हाऊनत्या धुंदीने त्या मस्तीनेबहरून जावे सारे जीवन ।।१।।कधी क्षितिजावर आसक्त राधानित आळवीत एक विराणीकधी भयभीत विसावलेलीमिठीत राऊच्या कुणी मस्तानीया प्रीतीने मोहरून यावेफुलून यावे, व्हावे मीलन ।।२।।कधी सागरा प्राशून घ्यावेतृषार्त हृदया द्यावे चेतनकधी तिमिरा कापित जावेवेचून घ्यावा प्रकाश कण-कणआर्त ओढ ही संपत नाहीकसे निवावे हे तन हे मन।।३।।प्रा. संजयकुमार बामणीकर, नांदेड. औकातआगा राज्या तलाठय़ातूं त् बह्य़ाडच राह्य़ला रे!शंभर दिडक्याच्या लाचेसाठीअटक झाली कारे?‘सांपळे’ रचनारे बीफाटक्याइच्याच मागं (मागे) राह्य़तेतकरोडोचे बोफोर्स आनव्ही.आय.पी. हेलिकॉप्टर्सदृष्टीआड करतेत!तूं बी बहान्या! करोडोचे घापले केले राह्य़तेतं् तुलेबी ते पचले राह्य़ते!लोकं बी लेकाचेगरिबालेच पकडून देतेतटूजी आन् कोळशाचे काळे हात मात्र‘पांढरे’ होतेत!तवा हेच जन्ता डोळे झाकून घेते!अरे लेका! खायचंच व्हतंत् चारा खाता..भूखंडाचं श्रीखंड खाताआत्महत्या करनाऱ्या शेतक ऱ्याच्या टाळूवरचं लोनी खाता!!कवाबी येकटय़ानं काय पन नाय खावंम्हंजे ‘तेरीबी चूप- मेरीबी चूप’ करावं!!लेका तुही औकातच दरिद्री हायखरी लोकशाही तुले त् समजलीच नाय!तूं कंदी सुधरू नोको! त्याहीलेच वोट देआन् देशाचे रान चरायले मोकळं करून देसुधा पांढरे, रामदास पेठ, नागपूर. कीर्ती मंदिरावर माकड चढलेकीर्ती मंदिरावर माकड चढलेवर जाणाऱ्याने तट पकडलेखालच्याने त्याचे शेपूट वढले।कीर्ती मंदिरावर..कोणी थांबले, कोणी पडलेअजून कोणी दुसऱ्यास धरले।कीर्ती मंदिरावर..चढा-वढीच्या व पडीच्या खेळातलेअढी धडी व नडीच्या वावरातले।कीर्ती मंदिरावर..कोणी पोचला टोकेवरन राही त्याचे डोके वर।कोणी दमला मध्यंतरीतर कोणी रमला अधांतरी।कीर्ती मंदिरावर..जितेंद्र गवळी, वडोदरा. भाषांतरेमौनांची भाषांतरे करीत जातो व्यक्ताचे मूग मिळूनप्रश्नांचा गुंतवळासोडत नाही पिच्छाउत्तरं आपसूक सांडतातपानापानांतून.. अदृश्यचअपेक्षा मात्र प्रश्नांना जन्माला घालतेआगंतुकपणे.. स्वत:च्याच आवर्तनातून.शब्दांचीही नसते कुरकुरकी नसते आसक्ती व्यक्ताचीजाऊच नये उत्तरास्तव प्रश्नांकडेकरावी तडजोड व्यक्ताचीमौनांची भाषांतरे उठवतात वादळेअन् वाहून जातातसंदर्भ मुळासकट संवादाचेसंवादच बनतात अश्रू जेव्हाखचत जाते एक एक भिंत राखून ठेवलेली मौनाची..विनायक येवले, नांदेड. आम्ही कोण?‘आम्ही कोण?’ म्हणुनी काय पुसता दांताळा दाखवुनी॥फुकटचे हमाल उभे बायकोपुढे कान धरुनी॥भल्यामोठय़ा पिशव्या घेऊन बाजारात तुम्ही आम्हास नाही का पाहिले? घेऊनी हाती डब्बे घासलेटच्या रांगेत आम्हीच होतो उभे राहिलेलेबायको आमची प्यारी तिचे काम करण्याची आम्हा हौस भारीखाली करून मिशा आम्ही धुतो कपबश्या गुपचूप घरी॥आम्ही नवरे सगळे गाढव, बायको आमची शहाणी पगाराच्या दिवशी सायंकाळी करून घेते मनमानीयेताजाता म्हणते हे ते घ्या ना लावुनी प्रेमाचा लळाखिसा खाली होता पोटात उभा राहतो कर्जाचा गोळा॥बायको वटारता डोळे तिच्यापुढे आमचा दंडवत घडेपुरविता तिचे लाड सगळे आमचा प्राण कंठाशी भिडे‘आणा आणा’ मंत्राने तिने बांधले आमचे गाठोडे नाही म्हणताच झोपताना करी तोंड भिंतीकडे॥लग्नास किती होतो उतावळा तेव्हा बुद्धी झाली होती नाठीचुकता थोडेसेही, आज बायको उचलते कान आमचे रातीकरती मुले आज आमची टिंगल, परी जेव्हा होईल त्यांचे शुभमंगलसतत करूनी गोष्टी गुलूगुलू तेही बायकापुढे नांगी टाकतील॥आम्हास वगळा कठीण होईल आमच्या बायकांचे जगणे।आम्हास वगळा मुश्किल होईल आमच्या बायकांचे जागणे॥- प्रा. देवबा शिवाजी पाटील, खामगाव, बुलडाणा.
