Page 20 of बालमैफल

निळ्या आभाळात सोनेरी उन्हानंतर रोज सायंकाळी मावळत्या सूर्यराजाच्या लालसर प्रकाशाने खुललेल्या त्या अबोली मेघपुंजक्यांमध्ये लपाछपी खेळायला तिला फार आवडत असे.…

सकाळ आता प्रसन्न हसत होती आणि झिलीने पाडसाला जन्म दिला.

एका भव्य रथाचं जमिनीत रुतलेलं चाक आणि कर्ण ते बाहेर काढण्याचा प्रयत्न करत आहे..

जयच्या बारशाच्या वेळी त्याच्या मावशीने अतिशय सुंदरशी दुलई (क्विल्ट) स्वत: शिवून दिली होती.

कासव त्यांना पाहून घाबरले. पटकन् कुठे लपता येते की काय हे पाहू लागले. पण तेवढय़ात बाबांनी कासवाला पाहिले.

हे कोण बोलतंय म्हणून पाहण्याकरता नुकताच लागलेला मिनूचा मोठा कंदील इकडे तिकडे पाहू लागला.

मुलांना बघितल्यावर तिने एकदाच मान वर केली आणि पुन्हा डोळे मिटून पडून राहिली

‘‘मला तुमच्यासारखे कोणीच मित्र नाही. मी नेहमी एकटीच असते; पण आजपासून मी तुमची मत्रीण.

आज आपल्याला दिलेल्या सूचक माहितीवरून अनुस्वार असलेले देश ओळखायचे आहेत.

‘‘अरे व्वा! बाप्पांच्या मूर्ती काय सुरेख दिसताहेत! पेशवाई फेटा, पेशवाई सिंगल लोड, पद्मासन मूर्ती, लाल गणपती, बाल गणपती..’’ 

‘‘मी आजवर एकपण झाड तोडलेलं नाही. झाडं तोडण्याची शायनिंग हे मोठे लोक मारतात.

मुलांना गोष्टी सांगणे हे बऱ्याच पालकांसाठी कठीण काम असते, कारण मुलांच्या गोष्टींत जरी कल्पनेच्या भराऱ्या असल्या तरी त्या घेताना त्यातही…