फारूख जफर

जौनपूर शहरातला त्यांचा जन्म. लग्नानंतर त्या लखनऊत आल्या. १९६३ साली त्या लखनऊत विविधभारतीवर उद्घोषक म्हणून रुजू झाल्या. १९६६ नंतर दिल्लीत उर्दू आकाशवाणीवर उद्घोषक म्हणून काम पाहायला सुरुवात के ली. दिल्लीतला हा अनुभव काही फारसा आनंददायी नव्हता, असे त्या म्हणत. मात्र याच काळात एनएसडीमध्ये इब्राहीम अल्काझींच्या हाताखाली अभिनयाचे धडे गिरवण्याची संधी त्यांना मिळाली होती! घरगुती कारणामुळे १९७० मध्ये त्या लखनऊस परतल्या आणि कु टुंबात रमल्या ते त्यांच्यावर ‘उमराव जान’चा बॉम्ब पडेपर्यंत… मग १९८०च्या दशकात त्यांनी काही निवडक मालिका आणि चित्रपटही के ले; पण खऱ्या अर्थाने त्यांचा चेहरा घरोघरी ओळखीचा झाला तो त्यांच्या दुसऱ्या पर्वात- २००४ पासून. आशुतोष गोवारीकर दिग्दर्शित ‘स्वदेस’मधून त्यांनी पुन्हा रुपेरी पडद्यावर प्रवेश केला. मग ‘पीपली लाइव्ह’, ‘अम्मा की बोली’, ‘सुलतान’, ‘सिक्रे ट सुपरस्टार’सारख्या चित्रपटांतून त्यांचा चेहरा घरोघरी ओळखीचा झाला. अगदी हल्ली शूजित सिरकार दिग्दर्शित ‘गुलाबो सिताबो’मध्ये अमिताभ यांना जेरीला आणणाऱ्या त्यांच्या बेगम म्हणून त्या दिसल्या. सळसळता उत्साह ही त्यांची ताकद होती, संवाद म्हणजे शब्दांचा खेळ आणि अभिनय करताना त्यात आपल्या अनुभवाचा अर्क ओतण्याची खुबी त्यांच्याकडे होती. त्यामुळेच ऐंशीव्या वर्षीही दिग्दर्शक, कलाकार आणि प्रेक्षकांना आपलेसे करण्याची किमया त्यांना साधली.