भैय्या उपासनी – पूर्वार्ध
पूर्वीसारखी आता लोकांना नाटकाच्या मनोरंजनाची गरज उरली नाही म्हणून
इति चित्रपटाध्याय समाप्तम्
मागच्या आठवडय़ातल्या लेखात ‘‘तो’ दिवस उजाडला..’ असं लिहून लेख अर्धवट सोडला होता.
गोष्ट.. मराठी शिनुमाची!
गेली काही र्वष सगळीकडे मराठी चित्रपटाला सोनेरी दिवस आल्याची हाकाटी अत्यंत जोमाने दुमदुमते आहे.
पु. ल. : एक माणूस!
सातवी किंवा आठवीत होतो मी तेव्हा. शाळेतून वक्तृत्व स्पध्रेसाठी आमची पाचजणांची निवड झाली होती.
गेले, ते दिन गेले..
‘बालमानसशास्त्र’ वगरे अवजड शब्द आम्हालाच काय, पण आमच्या मास्तरांनाही माहीत नसावेत.
मुक्काम.. मोगल लेन!
तशी काही फार वेगळी गोष्ट सांगत नाहीये. थोडय़ाफार फरकाने आपल्या सगळ्यांचीच ही कथा आहे.
नेमेचि येतो..
रस्त्यातले खड्डे’ हा दुसरा प्रश्न विरोधी पक्षाला कायमच राजकीयदृष्टय़ा जिवंत ठेवायला मुंबईत मदत करतो.
लोकप्रतीनीदीचं सांस्कृतिक कार्य
बहुतेक महत्त्वाच्या सांस्कृतिक कार्यक्रमांना राजकारणी हमखास हजेरी लावताना दिसत आहेत.
पाटय़ांची गंमतजम्मत
अशीच एका शहरात ‘डॉ. रा. त्रि. कुंभकर्ण’ अशी पाटी पाहिली. न राहवून त्यांना आत भेटायला गेलो..
रूपजी कोकणात आला त्याची गोष्ट..
ही गोष्ट माझ्या मराठी मित्राने सांगितली. कोणाचाही मराठी मित्र अशी गोष्ट सांगू शकतो.
कथा केशवरावाची..
कुणाच्या तरी स्मृतिप्रीत्यर्थ बांधलेल्या त्या रंगमंचाचा चौकीदार ‘काय पण दाखवतात आजकाल!’
मुंबई फुकटात मिळालीय!
आजपर्यंत असंख्य लेखण्या मुंबईबद्दल लिहून झिजल्या आहेत, किंवा कोरडय़ा होऊन प्राण सोडत्या झाल्या आहेत.
