राजकारण.. एक धंदा
आपल्या देशात राजकीय पक्षांची संख्या दिवसेंदिवस वाढत चालली आहे. नाना पक्ष आणि त्यांचे नेते यांची वीण फोफावते आहे.
एका चष्म्याची गोष्ट
वादळी हकीगत राज्यभर झाली. कामावर जायची चोरी. सगळीकडे सारखे वाहिन्यांचे लोक मागे लागलेले.
दूरदर्शनचे दिवस..
‘माझा रोल इतका डिमांडिंग आणि चॅलेंजिंग आहे, की कान्ट टेल यू मोर’ अशी उत्तरं दिली जात नव्हती.
छोटय़ा पडद्याची सांस्कृतिक क्रांती
आज छोटय़ा पडद्याने अनेकांना मोठे करून सोडले आहे. आणि जे साधे, सरळ मोठे होते, ते ‘महान’ बनले आहेत.
महानांचे स्मरण : केवळ दिखावा (!)
माणूस जन्माला आला की कधीतरी त्याला मृत्यूला सामोरं जावं हे लागणार असतंच.
प्रवासवर्णनाला साहित्यप्रकार म्हणावं का?
काही भाविक मंडळी देवस्थानांची यात्रा करायला समूहाने गेले तर टेम्पोवजा वाहन करतात.
पिढय़ान् पिढय़ांचे प्रश्नोपनिषद
सर्वोच्च न्यायालयाने आदेश दिलेला असूनही रस्त्यावर असंख्य खाण्याचे पदार्थ बनवून चोवीस तास विकले जातात.
मैं अप्पा हूँ!
पाऊस आता ओसरला. सकाळी फिरणारे वाढले. पण बोलायचे विषय तेच ते! राजकारणाचा विषय तर दररोज चघळला जातो.
सुभाषशेठ
इतका मऊ हात याआधी मी कधीच अनुभवला नव्हता. त्या हाताचं वय होतं पन्नासच्या पुढे, पण स्पर्श होता तो एखाद्या तान्ह्य़ा मुलाच्या हाताचा.
निधर्मी संस्कार
आतापर्यंत दुपारी असलेली शाळा सकाळची झाली. सकाळी सातची! सात वाजून दहा मिनिटांनी पहिला वर्ग. दहा वाजता मधली सुट्टी.
हंडीवाल्या नेत्यांचा विजय असो!
मागच्या रविवारचा लेख पाठवला आणि त्यानंतर लगेचच गोकुळाष्टमी अर्थात दहीहंडी हा आपला सण होता
मी जिप्सी.. : लॉटरी
आईने मला हाताला धरून घराबाहेर काढलं. रात्रभर मी माळरानावर बसून भविष्याचा विचार करत होतो.
मी जिप्सी.. : भैय्या उपासनी
च्या-माझ्या अपुऱ्या राहिलेल्या मैत्रीने मला काय दिलं, हे सांगायला बसलो तर ते फार वैयक्तिक असेल.
इति चित्रपटाध्याय समाप्तम्
मागच्या आठवडय़ातल्या लेखात ‘‘तो’ दिवस उजाडला..’ असं लिहून लेख अर्धवट सोडला होता.
गोष्ट.. मराठी शिनुमाची!
गेली काही र्वष सगळीकडे मराठी चित्रपटाला सोनेरी दिवस आल्याची हाकाटी अत्यंत जोमाने दुमदुमते आहे.
पु. ल. : एक माणूस!
सातवी किंवा आठवीत होतो मी तेव्हा. शाळेतून वक्तृत्व स्पध्रेसाठी आमची पाचजणांची निवड झाली होती.
गेले, ते दिन गेले..
‘बालमानसशास्त्र’ वगरे अवजड शब्द आम्हालाच काय, पण आमच्या मास्तरांनाही माहीत नसावेत.
मुक्काम.. मोगल लेन!
तशी काही फार वेगळी गोष्ट सांगत नाहीये. थोडय़ाफार फरकाने आपल्या सगळ्यांचीच ही कथा आहे.
