हर शख्स परेशान सा क्यों है…

मुंबईसारख्या महानगरामध्ये, ठाणे, नवी मुंबई, पुणे अशा शहरांमध्ये परप्रांतीयांच्या वाढत्या संख्येवरून नेहमीच हवा तापवली जाते. पण आज या ठिकाणी दूध – पेपर टाकणारे, इस्त्री करणारे, भाज्या, फळांची विक्री करणारे, अँपवरून ऑर्डर दिल्यावर अन्न पदार्थ आणून देणारे, ऑनलाइन खरेदी केल्यावर त्या वस्तू घरपोच आणून देणारे, सिक्युरिटी गार्ड, घरकाम करणाऱ्या स्त्रिया, ओला – उबर गाड्या चालवणारे ड्रायव्हर, वेगवेगळ्या गोदामांमध्ये मालाची चढ उतार करणारे हमाल, बांधकाम मजूर अशी अनेक प्रकारची कामं करणारे परप्रांतीय जिवाच्या भीतीने आपापल्या गावी परतले आहेत.

लॉक डाऊन जेव्हा केव्हा संपेल तेव्हा ही सगळी माणसं लगेचच परततील का याविषयी आज तरी कुणीही काहीही सांगू शकत नाही. खरं म्हणजे जीवाच्या भीतीने शहरातून आपापल्या माणसांमध्ये निघून गेलेली ही मंडळी लगेचच परतण्याची शक्यता तशी कमीच आहे. आज करोना इतकंच या मंडळींच्या नसण्यामुळे देखील शहरामधलं जनजीवन ठप्प झालं आहे. आपल्याकडे अर्थातच चांगल्या नोकरीतून कष्ट करून मिळवलेला पैसा आहे आणि राहण्यासाठी सुस्थितिमधील घर आहे म्हणजे आपल्याला या शहरांमध्ये जगण्याचा जन्मसिद्ध हक्क आहे, असं मानून कष्टकऱ्यांबद्दल असहिष्णुता बाळगणाऱ्या मंडळींना आता कदाचित त्यांचं महत्व समजलं असेल, अशी आशा बाळगायला हरकत नाही. कारण कोणतंही शहर फक्त उंच इमारती आणि त्यातल्या मोठमोठ्या आलिशान घरांनी, मॉल्सनी बनत नाही, तर तिथे वावरणाऱ्या मंडळींसाठी काम करणाऱ्या कष्टकरी समाजाचा, त्याच्या जगण्याचा, आकांक्षांचा, गरजांचाही विचार करावा लागतो. त्यांच्यासाठीही घरं बांधावी लागतात. त्यांची मुलं जाऊ शकतील अशी शाळा- कॉलेजे उभारावी लागतात.

शहरे फक्त पैशांवर चालत नाहीत, तर त्यांना कष्टकऱ्यांच्या कष्टांचीही जोड असते. आपल्या कार्पोरेट कार्यालयातील महत्वाच्या मिटींगला वेळेवर पोहोचण्यासाठी घरकामातील मदतनीस, कचरा उचलणारा, दूधवाला, पेपरवाला, इस्त्रीवाला, ओला -उबरवाला हे सगळेच नीट जगायला हवे आहेत हा आपल्याला करोनाने दिलेला धडा आहे, असं म्हणायला हरकत नाही.