Page 9 of अद्वयबोध

वलये एकदा का  फेडली, की त्या बोलाचे अंग, म्हणजेच त्याचा पाया दृग्गोचर बनतो.

अंगा येती उद्गार अशा शब्दकळेद्वारे तुकोबा विदित करतात अवस्था आशेचा अंतर्बाह्य निचरा घडून आलेल्या व्रतस्थाची.

संपुष्ट हा हृदयपेटी। करूनि पोटीं सांटवूं’ या तुकोक्तीद्वारे दर्शन घडते ते नेमके नात्याच्या याच दिशेचे.

नित्यपूजेतील आराध्य दैवताचे पावित्र्य घराबाहेरदेखील जपण्यासाठी ही जी पेटी अथवा संदूक खास तयार केलेली असे तिला म्हणत ‘संपुष्ट

विमल अंत:करण हे अधिष्ठान होय अद्वयबोधाचे. असे तपाचरण ही साधकाची सर्वाधिक मूल्यवान शिदोरी.

जन्मला निधान सांवता तों अशा शब्दांत नामदेवरायांनी टिपून ठेवलेला आहे सांवतामहाराजांच्या जन्मठिकाणाचा तपशील.

‘नाम’ श्रेष्ठ की भगवंताचे ‘रूप’ श्रेष्ठ,  हा असाच मोठा जटिल प्रश्न.

आपले शरीर हेच मग ठरते यज्ञकुंड अशा अविरत धगधगणाऱ्या नामयज्ञाचे.

भक्तीच्या प्रांतात समतेचा घोष घुमविणारे अस्त्र, हे नामाचे वैशिष्टय़ इथे अधोरेखित होते ते असे.

गीताबोधाचा नेमका हाच गाभा- ‘‘न कळे याची माव कैसा आहे भाव। सर्वाभूतीं देव गीता सांगें।

‘‘तुका म्हणे मग नयें वृत्तीवरी। सुखाचे शेजारी पहुडईन।

एकाच चैतन्याच्या ‘गुरू’ आणि ‘शिष्य’ अशा दोन पृथक आविष्कारांचे परस्परसामरस्य म्हणजेच ‘नमन’!