पडसाद: स्त्रीच्या दु:खाचं प्रतिनिधित्व करणारी पात्रं

किरण येले यांचा लेख भावला

किरण येले यांचा ‘कलावंतांचे आनंद पर्यटन’ या सदरातील ‘जन्म आणि मृत्यू असतात आसपास’ हा लेख वाचला आणि मला मीच भेटल्याचा अनुभव आला. फ्रेंचमध्ये ‘देजा व्हू’ म्हणतात तसंच काहीसं. देवाबद्दलच्या माझ्या कल्पना तंतोतंत याच आहेत. टर्कीला मी सुलेमानिया मशिदीत नव्यानं झालेल्या एका मित्राबरोबर सर्व नियम पाळून नमाजदेखील अदा केला. माझा स्वरलहरींवर विश्वास आहे, मनापासून केलेल्या प्रार्थनेवरदेखील विश्वास आहे. मी बालरोगतज्ज्ञ आहे, त्यामुळे वेळ काढून खूप फिरलो आहे. बऱ्याच वेळेला एकटा. सिंधूकाठी लडाखच्या आर्यन व्हॅलीतला मुक्काम आणि रात्री तीन वाजता ऐकलेला सिंधूचा खळखळाट अजूनही आठवतोय. आता वय ६६. त्यामुळे राहिलेल्या इच्छा पूर्ण करण्यासाठी प्रयत्न सुरू आहेत. लवकरच चारधाम यात्रा करतो आहे. तीही जन्म आणि मृत्यू आसपास असल्याचा अनुभव देऊन जाते असंच म्हणतात. – डॉ. सुहास चौधरी

चित्रपटांमधून सामाजिक सुधारणेची अपेक्षा चुकीची!

माधुरी दीक्षित यांचा ‘काहीपण भारी देवा’ हा लेख (१९ जुलै) वाचण्यात आला. एखाद्या सांस्कृतिक बाबीचा वापर करून चित्रपट काढणे काही नवीन नाही. तसेच सांस्कृतिक बाबीचा वापर गर्दी जमवण्यासाठीसुद्धा आजकाल होतो. त्यात समाजाला किंवा विशेषत: स्त्रियांना काही वाटत नाही. एखादा सामाजिक विषय, सांस्कृतिक, राजकीय, बौद्धिक विषय घेऊन चित्रपट काढले जातात. दीक्षित यांनी जो मुद्दा मांडला आहे, की अशा चित्रपटांमधून सामाजिक सुधारणेला काही वाव राहील का? या प्रश्नाचं उत्तर ‘नाही’ असंच असेल. एखाद्या सांस्कृतिक विषयाच्या चित्रपटानं सामाजिक परिवर्तन घडून येईल हीच अपेक्षा मुळात चुकीची वाटते. तरीही लेखात खूप चांगले मुद्दे मांडले आहेत.- निलेश मोरे