देव

जर असा खरा सद्गुरू प्राप्त झाला नसेल, तर आपल्या बुद्धीनं तो शोधायचा प्रयत्न आधी करू नये.

थोडक्यात पूर्ण तृप्त होणं हेच आपल्याला आयुष्यात साधायचं आहे, हाच आपल्या जगण्याचा हेतू आहे,

ज्याची नावड आहे ते टाळण्याचा, दूर करण्याचा वा नष्ट करण्याचा प्रयत्नही या देहाच्याच आधारावर करता येतो.

‘प्रारब्धाचे दिवस गोड करून घ्यावेत’, याचाच अर्थ असा की हे दिवस प्रत्यक्षात गोड नाहीत.

मनाच्या आधीन होऊन वागतो! थोडक्यात निर्णय बुद्धीच्या नव्हे, तर मनाच्या प्रभावानुरूप घेतला जातो.

याचा प्रचलित अर्थ असा की- हे मना, जन्मभर अशी सत्क्रिया करावी की देहत्यागानंतर लोक आपली कीर्तिच गातील.

पाच ज्ञानेंद्रियं आणि पाच कर्मेद्रियं याद्वारे जगाकडे असलेली माझी ओढ हाच खरा प्रपंच आहे!

साधनापथावर चालायचं तर या सहा विकारांच्या आवेगांपासून साधकाला स्वत:ला सांभाळावंच लागेल, हेही आपण जाणलं.

माणसाच्या जीवनाच्या सर्व नाडय़ा या जणू मनाच्याच ताब्यात आहेत.

आंतरिक धारणा आणि बाह्य़ आचरण असं सुसंगत साधणं हाच खरा थोर सदाचार आहे.

मनात रामाचं चिंतन करावं आणि मग वैखरीनं त्याचा जप करावा’, असा प्रचलित आहे.