नाताळच्या सुट्टीत आम्ही नागपूरच्या पुढे नागझिरा जंगलात गेलो होतो. हे जंगल गोंदिया व भंडार या दोन जिल्ह्यांच्या सीमेवर आहे. मला खूप उत्सुकता वाटत होती. कारण या जंगलात ३५ बिबटे व दहा वाघ होते. हे जंगल वाघांसाठी प्रसिद्ध आहे. आता मी तुम्हाला नागझिरा म्हणजे काय ते सांगतो. नाग म्हणजे हत्ती व झिरा म्हणजे पाणवठा. आधी या जंगलात हत्ती जास्त होते व पाणवठे खूप आहेत. त्यामुळे या जंगलाचं नाव नागझिरा पडलं. नागपूरहून आम्ही बसने नागझिऱ्याला पोहोचलो तेव्हा दुपार होती. माझ्या वर्गातले १० ते १२ मित्रमैत्रिणी आणि त्यांचे आईबाबा हेदेखील आमच्यासोबत होते. पक्षितज्ज्ञ आणि गेली अनेक वर्षं नागझिरा जंगलात राहून तिथल्या प्राण्यांचा-पक्ष्यांचा अभ्यास करणारे किरण पुरंदरे दोन-तीन दिवस आमच्यासोबत होते.
पहिल्या दिवशी संध्याकाळी किरण दादा आणि अनघा ताईंनी आमच्याशी गप्पा मारत नागझिऱ्याची ओळख करून दिली. तसेच आम्ही जंगलातल्या एका मोठ्या तळ्याकाठीही जाऊन आलो. ते तळं खूप मोठं होतं. आम्ही सगळे होतो त्याच्या पलीकडच्या तळ्याच्या बाजूला दाट जंगल होतं. तिथं सकाळी आणि संध्याकाळी वाघ पाणी प्यायला येतो असं किरणदादांनी सांगितलं. दुसऱ्या दिवशी जंगल सफारीत आपल्याला वाघ दिसेल का, असे विचार आमच्या मनात येऊ लागले.
जंगल सफारीच्या विचारातच आम्ही रात्री झोपलो. सकाळी जंगलाच्या प्रवेशद्वाराशी सगळे जण जमलो. मग आम्ही सहा जण एका जीपमध्ये बसलो. सकाळी साडेसहा वाजता सफारीला सुरुवात झाली. आमच्यासोबत माझा मित्र पार्थ आणि त्याचे आई-बाबा होते. आम्हाला सगळ्यात पहिल्यांदा एका उंच झाडाच्या शेंड्यावर बसलेला सर्पगरुड दिसला. त्यानंतर झाडाच्या ढोलीच्या आत बसलेली काही घुबडं दिसली. आणखी पुढं जाताच ऐटीत चालत असलेले मोर-लांडोर व हरणांचा कळप हे आम्हाला सकाळच्या सफारीत दिसले. पण पार्थला आणि मला अस्वल, वाघ, बिबटे बघायचे होते.
सकाळची सफारी संपल्यावर दुपारचं जेवण करून चार वाजता अजून एक सफारी होती. दुपारच्या सफारीत नक्की वेगळा कुठला तरी प्राणी दिसणार असं वाटत होतं. त्यामुळे या सफारीला आम्ही जोशातच सुरुवात केली. दुपारच्या सफारीत गव्यांचा मोठा कळप दिसला. ते स्टॅच्यू केल्यासारखे शांत उभे होते. त्यानंतर आम्हाला नीलगाय, सांबर, वानर आणि रानकुत्राही दिसला. पण आम्हाला खरी उत्सुकता होती ती वाघ किंवा बिबट्याची. तो काही दिसत नसल्याने आम्ही हळूहळू कंटाळायला लागलो. मग एकदम शेजारच्या एका झुडपातून आवाज आला! तो आमच्या गाइड काकांनी बरोबर ऐकला. आमची जिप्सी जिथं होती त्याच्या विरुद्ध दिशेला आणखी एक रस्ता होता आणि मधे जंगल होतं. त्या रस्त्यावर आणखी एक जिप्सी थांबली होती. त्यातले लोक आम्हाला काही खुणा करत होते. आम्ही नीट निरखून पाहिलं तर लांबच्या एका झुडपातून बिबट्या दबक्या पावलांनी बाहेर येत होता! तो प्रसंग साधारण असा होता. बिबट्या, त्याच्यापासून काही अंतरावर हरीण व त्याच्यामागे पाडस तर त्यांच्याही मागे सांबर होतं. वर झाडांवर वानरं होती. बिबट्याची चाहूल लागल्याक्षणी हरीण कान ताठ करून एक पाय जोरजोरात आपटायला लागलं. तसंच ते आऊ आऊ आऊ असा मोठ्यानं आवाज करू लागलं. सांबरही आवाज काढायला लागलं. पण त्याचा आवाज हरणापेक्षा वेगळा होता. बिबट्या आलाय, हे सांगायला वानरंही खिक् खिक् खिक्! असा आवाज करायला लागली. आता काही क्षणातच बिबट्या पुढे येऊन हरणावर झडप घालेल असं वाटायला लागलं. दुसरीकडे ही शिकारीची वार्ता जंगलातल्या पर्यटकांपर्यंत गेल्यानं त्या ठिकाणी अनेक जिप्सी यायला लागल्या. काही वेळातच बिबट्याला शिकार करायची नाहीये, असं वाटू लागलं. कारण त्यानं आता आपली वाट बदलली. आता तो हरणाकडे जाण्याऐवजी रस्ता ओलांडून पलीकडच्या झाडीत गेला. हा सगळा प्रसंग साधारण अर्धा तास सुरू होता. अशा प्रकारे बिबट्यानं शिकार केली नसली तरी आम्हाला नागझिऱ्यातल्या बिबट्याचा थरार पाहायला मिळाला.
निर्मोह मेढेकर, इयत्ता सहावी, अक्षरनंदन शाळा, पुणे</strong>
